WIERINGERWERF – Vorige week vrijdagavond en zaterdagmiddag beleefden zo’n 60 toeschouwers de onderwaterzetting van de Wieringermeer op 17 april 1945 opnieuw. Ze keken en luisterden naar 7 vertellers die in een boerderij aan de Klieverweg een verhaal vertelden over die dramatische gebeurtenis. Eén van de vertellers schreef hierover het volgende verslag.
Op 28 februari zitten 10 senioren uit Hollands Kroon gezellig met veel koek en koffie om tafel in de Cultuurschuur in Wieringerwerf voor een kennismaking. Irene van Cultuur binnen de Dijken vertelt wat de bedoeling is. Caroline van Veggel die het project gaat begeleiden doet wat speelse oefeningen om elkaar een beetje te leren kennen. Een aantal deelnemers weten al veel over de geschiedenis van de Wieringermeer, de anderen zullen zich moeten inlezen. Een week later wisselen we ideeën uit en luisteren we naar de eerste teksten. We krijgen er zin in. Een week later, vrijdag de 13e komen we voor het laatst bij elkaar. Corona gooit roet in het eten. Alles en iedereen gaat op slot. Herdenking en bevrijdingsfeest gaan niet door. Het drama in de Wieringermeer is een rimpeling in water in vergelijkbaar met wat ons nu overkomt. Er zullen in de toekomst vast voorstellingen over worden gemaakt. We zijn nu ruim 5 maanden verder. Corona is nog niet uit de lucht, maar we mogen elkaar weer voorzichtig op 1,5 meter ontmoeten. Irene vraagt ons of we de voorstelling weer op willen pakken. Op 27 juli zitten we met 7 deelnemers in een coronakring in de grote zaal van de cultuurschuur. Een ongemakkelijk gevoel, maar vol goede moed pakken we de verhalen weer op. Enthousiast begeleidt Caroline het schrijfproces verder. We oefenen, schrappen, twijfelen, zoeken en krijgen steeds meer zin in de voorstelling. Dat komt vooral door de verandering van locatie. Door het warme weer en de veiligheid wat betreft corona, vroeg Irene aan haar zus of we bij haar in de tuin van de boerderij mochten repeteren. Daar , buiten onder de bomen in het gras , had lang geleden het water ruim 4 meter hoog gestaan. Hier werden de verhalen die we maakten voelbaar. Een beter decor was niet denkbaar. Het ging niet meer over de feiten van de onderwaterzetting, maar over de beleving van heel verschillende mensen . Omdat het aantal toeschouwers beperkt was, werd die beleving nog sterker. In groepjes van 10 luisterde het publiek in verschillende ruimtes naar de verhalen. De verhalen werden verteld door heel verschillende mensen. Er was de boerin die net de grote schoonmaak had gedaan, een tienerdochter van een n.s.b. gezin, een meisje van een jaar of 6 die haar koffertje moest pakken omdat ze met het gezin ergens ging logeren, een boer die na een lange strijd een paar jaar geleden in de Wieringermeer zijn boerderij en stuk land kreeg, een Amsterdams jongetje van een jaar of 12, die in Wieringerwerf logeert om aan te sterken, een vrouw die moeite heeft met een gast die ze onderdak verleende en een man die vertelt over zijn oma die verliefd werd op een Canadees. Voor de toeschouwers kwam de geschiedenis tot leven. Dit appje kreeg ik van vrienden die de voorstelling zagen: Wij vonden het zeer de moeite waard. Het was een hele speelse manier om ons 3 keer naar de vertellers te brengen. Alle vertellers, zonder uitzondering, konden ons erg goed in het verhaal meekrijgen. Zelfs zodanig dat wij na afloop naar het monument op de dijk zijn gegaan.” Het is jammer, dat door de omstandigheden de voorstelling door zo weinig mensen kon worden gezien. De vertellers zijn in ieder geval bereid hun verhalen nog een keer te vertellen.
