‘Godverdomme!’ Kwaad smeet ze de tak die ze in haar hand had op de grond. Vanaf het veld waar ze stond, klonk de zoveelste scheldtirade. Ze gooide haar armen in de lucht. Wanhopig, met opgeheven handpalmen. Dan woest, met gebalde vuisten.
‘Nee, niet doen. Blijf nou even hier,’ zei ze streng tegen haar hond, die hard rondjes om haar heen aan het rennen was. ‘Ik zei nog dat je niet bij het water mocht komen met je bal. Waarom luister je dan ook niet gewoon?’
Ze raapte een nieuwe bundel takjes van de grond en liep terug naar de slootkant. Aan de rand bleef ze terneergeslagen staan, waarna ze hurkte en de takjes één voor één met een verbeten gezicht op het ijs gooide. In het midden van dat ijs, dat nog niet dik genoeg was om op te staan, lag de bal van de hond.
‘Godverdomme!’ riep ze nijdig, toen alle takjes op waren en de bal nog steeds – onbewogen – in het midden van de sloot lag. ‘God-ver-domme!’ En zelfs zonder geluid, zonder minutenlang gescheld, was het overduidelijk dat ze boos was.
De hond rende, minstens net zo gefrustreerd als het baasje, rondjes om het stukje sloot. Het was te breed om met een lange tak bij de bal te kunnen, dat had de vrouw al geprobeerd. En het gooien met de takjes had ook niet geholpen. Dus gaf ze het – na nog een minuut of tien vloeken, tieren en driftige armbewegingen maken – eindelijk op.
Ze gooide nog één keer haar handen in de lucht. Wanhopig. En liep toen met haar hond naar de auto.
‘Maar waarom was je zo boos? Het was maar een bal,’ zei mijn vriendin lachend, terwijl ze een M&M in haar mond stopte.
Ik haalde mijn schouders op en zag mezelf schreeuwend en tierend aan de rand van de sloot staan. ‘Ik heb geen idee. Ik was ineens zó boos. Zo intens kwaad. Gelukkig was er niemand in de buurt.’
Ze schoot opnieuw in de lach. ‘Ik had je wel willen zien.’
‘Nee,’ ik nam een slok van mijn warme chocolademelk. ‘Dat had je niet.’
‘Jawel,’ grinnikte ze. ‘Ik heb je nog nooit zo boos gezien. En sorry,’ ze lachte hard. ‘Maar dat om een bal.’
Ik lachte met haar mee, dacht aan de woede die ik eerder die dag had gevoeld en voelde mezelf zo stom. ‘Die bal was wel zes euro, hè.’
Ze begon nog harder te lachen, sloeg haar hand voor haar mond en keek me aan met een blik die verklapte dat ze het hilarisch vond. En ik lachte keihard met haar mee, want ja: ondanks alles vond ik dat uiteindelijk ook.
Nadine Swagerman blogt ook via ‘Wat Zij Wil’
