Column Nadine Swagerman – Gebroken belofte

We zijn nu zo’n twee weken bezig met 2017 en ik vraag me dus af wie van jullie zijn of haar goede voornemens nog steeds volhoudt. Ik niet, namelijk. En daar baal ik van. Want toen ik mij aan het begin van dit jaar – voor de zoveelste keer – voornam om écht meer te gaan bewegen en écht gezonder te gaan eten, dacht ik dat het ook écht zou lukken. Waarom? Omdat ik dat altijd denk. Daarom.
Ik heb de mazzel dat ik vrijwel alles kan eten, zonder daar heel veel van te merken. Ja, mijn kleding gaat na een paar maanden heus iets strakker zitten, maar het verschil is nooit meer dan een kilo of twee. Helaas verklapt mijn huid wel altijd dat ik rotzooi naar binnen heb gewerkt.
‘Ik moet echt weer gezonder gaan eten,’ zei ik, terwijl ik mijn gezicht in de spiegel bekeek.
‘Dan moet je dat doen,’ antwoordde mijn vriendin, terwijl ze haar sokken aantrok.
‘Ja, ik ga dat vanaf vandaag doen, want dit kan niet.’
‘Oké.’
‘Nee, maar écht. Ik wil geen troep meer eten.’
‘Dat is toch goed.’
‘Waarom doe je zo?’ ik wierp haar een geïrriteerde blik toe.
‘Hoe?’
‘Alsof ik maar wat zeg.’
Ze fronste, ‘ik doe helemaal niet alsof je maar iets zegt.’
‘Wel. Je gelooft me niet.’
‘Ik geloof je wel.’
‘Echt niet, ik merk het toch aan je.’
Ze schudde haar hoofd.
‘Waarom schud je je hoofd?’
‘Gewoon.’
‘Gewoon?’
‘Ja.’
Ik keek haar boos aan. ‘Waarom doe je zo?’
‘Hoe?’
‘Zo, niet-steunend en niet-gelovend.’
Ze zuchtte, ‘ik steun en geloof je wel. Laat me eens met rust.’
‘Echt niet, ik merk toch dat je me niet gelooft.’
‘Wat jij merkt, is dat je jezelf niet gelooft,’ zei ze ietwat nijdig. ‘Ik geloof je wel, maar jij twijfelt aan jezelf. Je wéét dat je jezelf dit al honderd keer beloofd hebt en dat de kans groot is dat je het weer niet volhoudt. Dat jij de afspraken met jezelf niet nakomt, kan ik ook niets aan doen.’
‘Oh,’ riep ik verontwaardigd, waarna ik zocht naar woorden om haar beweringen onderuit te vegen, maar ik wist dat ze gelijk had. Ik wist dat ik boos op mezelf was. Op mijn eigen onvermogen om de afspraken met mezelf na te komen. ‘Ik ben echt een slappeling,’ mompelde ik.
‘Als je klaar bent met jezelf straffen, zullen we dan gaan?’ zei ze met een halve glimlach.
‘Ja,’ zei ik zacht, terwijl ik mezelf eens diep in mijn ogen aankeek. ‘Je hebt twee opties,’ sprak ik mezelf toe. ‘Of je stopt met zeuren, of je doet er iets aan. Er is geen middenweg.’
‘Die is er wel,’ hoorde ik haar zeggen.
‘Nee, die is er niet.’
‘Alles of niets?’
Ik knikte.
‘Zodat je volgende week weer boos op jezelf kunt zijn?’
‘Fuck you.’
‘Ik van jou.’
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘wat zij wil‘