De afgelopen week was een bewogen week op carrière gebied. Zo kreeg ik op maandag te horen dat ik was aangenomen voor de functie waarop ik gesolliciteerd had, had ik donderdag mijn eerste werkdag en nam ik vrijdag weer ontslag. Zoals ik zei; een bewogen week.
Maandagmiddag ging de telefoon en toen de stem aan de andere kant van de lijn mij vertelde dat ze mij graag als nieuwe collega wilden hebben, kon ik mijn geluk niet op. Ik was echt dolblij. Drie dagen later mocht ik al beginnen, wat natuurlijk vooral heel spannend was.
Zoals iedere eerste dag was ook deze niet makkelijk en toen ik aan het einde van de dag uitgeput thuiskwam, wist ik dat ik het daar niet naar mijn zin zou gaan hebben. Soms weet je dat gewoon; dat iets niet goed voor je is of niet bij je past, hoe graag je ook zou willen dat het wel zo was.
Vrijdag nam ik ontslag. Niet omdat het bedrijf nou zo ontzettend vreselijk was, maar omdat ik ervoor koos om enkel dat te doen wat me gelukkig maakt. Dit werk deed dat niet en ging dat waarschijnlijk ook nooit doen.
Ik zal je eerlijk zeggen dat het even duurde voor ik die keuze maakte (lees: ik was de hele nacht wakker, omdat ik niet wist wat ik moest doen). ’s Ochtends was ik verward en uitgeput, ik voelde me in een hoek gedrukt – door mezelf – want ik had een baan gekregen en ik moest daar dankbaar voor zijn, dus hoezo ging ik nu al stoppen?
En nu ik dit type, voel ik die innerlijke strijd opnieuw. De strijd tussen vasthouden en loslaten. Weten wat goed voor je is en wat niet. Iets heel graag willen, maar het maar beter niet kunnen doen. En accepteren dat de juiste keuze soms de moeilijkste is.
Ik weet dat ik daar niet op mijn plek was en ik weet dat die baan mij niet gelukkig ging maken. Desalniettemin vind ik het echt jammer dat het niet werkte en ben ik oprecht teleurgesteld. Maar goed, ik heb een keuze gemaakt en zal de “wat als” los moeten laten en de “dan maar” moeten accepteren. Want dat is – geloof ik – waar het om draait; zorgen dat je geen spijt krijgt van dingen die je niet hebt gedaan, en de dingen die je wel hebt gedaan accepteren. Toch?
Mijn broertje neemt me vanavond mee uit eten, omdat iedere belangrijke keuze, eerste keer of belangrijke gebeurtenis “gevierd” moet worden. Vanavond “vieren” we dat ik binnen één week een baan kreeg en weer verloor en dat ik, ondanks dat het moeilijk was, een keuze maakte waarvan ik diep – heel diep – van binnen weet dat het het beste voor me was.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
