Alle ingrediënten lagen klaar op het aanrecht. Ik zette het kookboek zo neer dat ik goed kon lezen wat ik precies moest doen, en waste mijn handen. Ik was er helemaal klaar voor.
Op de achtergrond zong Beth Hart dat ze zich onder water verstopt, en ik voelde hoe een traan uit mijn ooghoek ontsnapte. Al snel volgden er meer en voor ik het wist kon ik de ui die ik aan het snijden was amper nog zien.
‘Gaat het, liefje?’ vroeg mijn vriendin grijnzend.
‘Ik haat uien.’ Ik maakte mijn gezicht droog met een stuk keukenpapier en ging verder met het snipperen. Nadat ik alles eindelijk vakkundig in stukjes had gesneden, keek ik in het boek wat mijn volgende stap zou zijn; de ui en knoflook fruiten in een ruime pan. Joe.
Twee uur later was het eten eindelijk klaar. Mijn vriendin had al een paar keer geroepen dat het zo lekker rook en ook ik was niet ontevreden over de geur die uit de keuken kwam. Ik zocht al tijden naar hét recept voor een vegetarische lasagne en dit rook zó lekker dat dit hem weleens zou kunnen zijn. Ik zette de schalen op tafel en schoof hongerig aan.
Ik zal eerlijk zijn: het was de slechtste lasagne die ik ooit heb geproefd. En ik word eigenlijk nooit boos, maar op dat moment wel. Ik had namelijk anderhalf uur in de keuken staan snipperen, snijden en fruiten, en ik had zelfs bechamelsaus gemaakt. En dat allemaal voor niets.
‘Dit smaakt echt nergens naar.’
‘Nee, het rook inderdaad lekkerder dan het smaakt,’ zei mijn vriendin teleurgesteld.
Ik schoof mijn bord van me af.
‘Niet boos zijn.’
‘Ik ben niet boos,’ loog ik.
‘Het is toch ook niet vies?’
‘Ik hoef het niet.’
‘Maar dan heb je helemaal voor niets –’
‘Precies!’ viel ik uit. ‘Ik heb helemaal voor niets twee uur lang in de keuken gestaan!’ Ik rolde mijn stoel achteruit, stond op en zette mijn bord op het aanrecht.
‘Zal ik iets anders voor je maken?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb geen trek meer.’
‘Echt niet?’
‘Nee.’
Ze pakte haar telefoon van tafel en was een paar minuten stil. ‘Ik heb pizza besteld,’ zei ze, toen ze haar telefoon weer op tafel legde.
Ik wilde zeggen dat ze het beste vriendinnetje ooit is, maar dat deed ik niet. ‘Dank je,’ mompelde ik.
‘Boze heks,’ zei ze met een glimlach.
‘Doei, Mijn.’
‘Doei, Dien.’
Nadine blogt ook via ‘Wat Zij Wil’
