Vorige week waren we op vakantie. Heerlijk een weekje genieten van de zon in Kroatië. Etentjes, boottochtjes, zwemfestijnen, tubes zonnebrandcrème en minstens net zoveel after sun. Het was een heerlijke week. Een week waarin de zon mijn hoofdhuid verbrande en de regen de eerste vakantiedag bijna letterlijk in het water liet vallen.
‘Wat is dat?’
Haar stem haalde me uit een droom over pannenkoeken en het licht dat daarna aangedaan werd, schudde me ruw wakker. Door de waas voor mijn ogen probeerde ik de vormen in de kamer te herkennen.
‘Wat?’ klonk mijn stem schor.
‘Wat is dat?’
Een beverig vingertje wees naar een plek op de muur. Ik wreef in mijn ogen om mijn beeld helder te krijgen en zag inderdaad iets zitten op de aangewezen plek. Met zware armen sloeg ik de deken van me af, waarna ik slaapdronken door de kamer strompelde. Een confrontatie tussen mijn kleine teen en het houten krukje dat naast het bed stond, maakte een eind aan de dromerige staat waarin ik nog enigszins verkeerde.
‘Kak!’ vloekte ik, terwijl ik op één been door de kamer hinkte.
‘Het is toch niet zo’n beest als in Frankrijk, hè?’ klonk een beknepen stem vanuit het bed.
Ik keek over mijn schouder en zag hoe mijn vriendin haar blik angstvallig op de vlek op de muur gericht hield. Mijn hele teen-stoot moment was haar volledig ontgaan. Ik liep naar de muur en zag al snel dat het een beest was.
‘Het is zo’n beest, hè?’
Snel overdacht ik mijn opties; liegen en het risico nemen dat ze zelf gaat kijken, of de waarheid vertellen en de rest van de nacht geen oog meer dichtdoen.
‘Zie je wel! Gadverdamme, dat meen je toch niet!’ klonk haar stem plots naast me.
Ik was overduidelijk nog niet in staat om die keuze snel genoeg te maken.
‘Waar komt die ineens vandaan? Nee, hè… Dit meen je toch niet?’
Mijn vriendin stond met verwarde haren en angst in haar ogen naast het bed. Op de muur voor ons zat een spinduizendpoot. Een flinke. En voor hen die niet weten wat dat is: een spinduizendpoot is een duizendpoot van 2,5 tot 4 cm lang (poten niet meegerekend), met 15 paar “spinnenpoten”. Kun je je daar niets bij voorstellen? Hier heb je een foto.
Afijn. Daar stond ik dus, om 4 uur ’s nachts, in mijn ondergoed, een plan te bedenken om het beest te liquideren. Ik moest hem doden, anders zou ze nooit meer gaan slapen. Ik pakte de bezem uit de woonkamer, zette hem op het beestje en veegde hem op die manier van de muur, over de vloer, de woonkamer in. Daar schudde ik hem uit de haren van de bezem, zodat mijn vriendin hem genadeloos dood kon slaan met een schoen. De bezemmoord. Of schoenmoord. Wat jij wil.
Nadat we zijn restanten vakkundig door het toilet hadden gespoeld, liepen we terug de slaapkamer in. In de deuropening bleef ik stilstaan. Twee nieuwe exemplaren van de spinduizendpoot hadden zich inmiddels op de muur verzameld. Zo snel als we konden sloegen we ze dood, waarna we – een stuk minder comfortabel en moe – in bed kropen.
Het duurde even maar toen het buiten licht werd, durfde mijn vriendin weer te gaan slapen. Ik deed mijn uiterste best om hetzelfde te doen, maar al het geweld had mij van mijn slaap ontnomen. Na een uur woelen en draaien, besloot ik uit bed te gaan. En dus zat ik om 5 uur ’s ochtends met een kop koffie op de bank een verhaal te typen over spinduizendpoten. In een vakantiehuisje. Om 5 uur ’s ochtends. Op zondag. Met drie doden op mijn geweten.
Alsof het niets was.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
