Column Nadine Swagerman – Voor ’t eggie

Mijn vriendin en ik zijn bijna zeven jaar samen, waarvan twee jaar verloofd. Hoe het aanzoek ging, lees je hier:Trouwen? Echt?. Al bijna twee jaar draagt zij een ring omhaar vinger die haar de belofte doet dat er een dag komt waarop ik met haar zal trouwen. Een dag waarop ik haar zal beloven dat ik de rest van mijn leven met haar wil delen. En ook al heb ik haar dat al vaker beloofd, op die dag is het “echt”.
‘Ik heb iets voor je,’ ze keek me aan met een blik die verraadde dat ze niet kon wachten om het aan me te geven. ‘Kom even zitten.’
Ik nam plaats aan de tafel en keek haar vragend aan. Ze pakte mijn hand vast en glimlachte. ‘Het is al bijna twee jaar geleden dat jij mij vroeg of ik met je wilde trouwen.’
‘Ja.’
Tussen haar wijsvinger en duim pakte ze een ring vast. ‘Wil je nog steeds met me trouwen?’
Ik glimlachte, ‘ja, natuurlijk.’
Ze schoof de ring om mijn vinger en ik voelde niets anders dan vreugde.
‘Dank je,’ zei ik zachtjes. ‘Hij is echt mooi.’
Het klinkt misschien gek, maar het voelt voor mij toch anders nu er werkelijk een ring om mijn vinger zit. Alsof het nu “voor ’t eggie” is. Eindelijk heb ook ik een “bewijs” van de belofte die we elkaar twee jaar geleden deden. De belofte om te gaan trouwen. Om die stap samen te zetten; een verbintenis voor de rest van ons leven. En ik voelde mij al verloofd, maar nu is het toch anders. Echter. Of op zijn minst waarneembaarder. Vollediger. Mooier.
Had ik ooit gedacht dat ik dit soort dingen zou zeggen? Nee. Echt niet. Trouwen was onzin en ik was echt niet van plan om daaraan mee te doen. Tot ik haar leerde kennen. Sommige dingen of mensen veranderen je, maken je softer, gevoeliger dan je ooit was. Zij deed dat met mij. Doet dat met mij. En ondanks dat ik het nooit tegenover haar zal toegegeven, ben ik haar daar stiekem dankbaar voor.
Ik had dit niet willen missen.
Zeg dat maar niet tegen haar.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘