Leraren blijven je je hele leven bij. Misschien geldt dit niet voor iedereen, maar ik herinner mij iedere leraar waarvan ik ooit les heb gehad. Van juf Karin in de kleuterklas tot meneer Visser op de middelbare school. Allemaal hebben ze me iets geleerd of bijgebracht. De één deed dat met liefde en geduld, terwijl een ander vooral gekenmerkt werd door zijn woede-uitbarstingen in de klas. Als leraar werd je leuk gevonden of niet. Twee uitersten waar vrij weinig tussenin zat.
Leraar zijn is zwaar. En van de week bedacht ik me dat de leraren van tegenwoordig het zwaarder hebben dan ooit. Niet omdat de jeugd in sommige gevallen behoorlijk lastig is – want dat is niets nieuws –, maar omdat de namen van sommige jongeren rechtstreeks uit The Lord of the Rings lijken te komen.
Toevallig kwam er deze ook week een artikel voorbij waarin de “meest unieke” namen van Nederland per gemeente werden weergegeven. En ik zal eerlijk zeggen dat ik daar een beetje van schrok. Want sommige mensen lijken er een sport van te maken om een zo onmogelijk mogelijke naam te vinden. En als jij nu leraar zou zijn, dan had je het knap lastig. Want hoe ga je die namen in vredesnaam goed uitspreken?
Doordat mensen een beetje doordraven in het vinden van een zo’n uniek mogelijke naam, voel ik altijd een soort opluchting wanneer iemand zijn kind “gewoon” Bas of Merel noemt. Geen moeilijke constructies waarin tachtig procent van de letters van het alfabet zitten, en geen samenvoegingen van alle letters van alle familieleden. Gewoon Jan, Luuk, Sam of Tom. In plaats van Xtuphy, Losaripatio of Cophidadulous. Nu zeg ik niet dat we onze kinderen massaal Hollandse namen moeten geven, maar je snapt mijn punt.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg? Dat mag iedereen natuurlijk zelf weten, maar misschien is het hanteren van dat principe wel handig als het draait om het geven van een naam aan je kind. Een naam waar hij of zij de rest van zijn of haar leven mee moet doen. Toen ik de lijst met de meest opvallende babynamen van 2015 (hier) bekeek, kwam ik erachter dat niet iedereen zo denkt. Maar even serieus: hoe gaat een volwassen vrouw die ‘Godmother’ heet, ooit serieus genomen worden? En hoe blij gaat ‘Mango’ met zijn naam zijn als hij ouder wordt?
Ik zal eerlijk zijn: ik houd dus echt mijn hart vast voor het moment dat mijn toekomstige kinderen vriendjes van school mee naar huis nemen en zeggen: ‘mam, dit zijn Majesty en Prinsz-Dwight. Mogen ze blijven eten?’
Zeg daar maar eens nee tegen.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil’