‘Maar wat is het dat je echt wil doen dan? Als alles mogelijk was, wat zou je dan kiezen?’ Hij keek me afwachtend aan.
‘Ik wil schrijven. En dan het liefst boeken. Fictie. Ik wil kunnen verdwalen in een wereld die ik zelf gecreëerd heb. Ik wil mijn personages door en door leren kennen, en dan wil ik dat ze me verbazen. Dat ze me laten wankelen. Ik wil dat ze dingen zeggen die ik niet verwacht had, dat ze dingen doen die mij versteld laten staan. Ik wil dat ze me verwarren, dat ze alles wat ik van tevoren zorgvuldig had uitgedacht overhoop schoppen, omdat het leven nu eenmaal nooit zo gaat als je van tevoren had bedacht. Voor mij is dat proces het leukste wat er is.’
‘En daar ben je dan, wat, een jaar mee bezig? Een jaar lang, dag in dag uit hetzelfde. In je eentje. Dat is toch doodsaai?’
‘Nee, dat vind ik niet. En ja, natuurlijk zitten er ook minder leuke kanten aan een schrijversleven, maar tóch zou ik ervoor kiezen. Er is namelijk niets dat ik liever zou doen. Ondanks alle teleurstellingen en afwijzingen, neemt mijn wil om te schrijven niet af. Sterker nog: de drang wordt steeds groter. Ik wil bewijzen dat ik het in me heb, dat er in mij een “echte” schrijfster schuilt. Ik wil de mensen die altijd in mij hebben geloofd, laten zien dat dat terecht was. En ik wil alle mensen die gezegd hebben dat het mij nooit zou lukken heel graag laten zien dat ze er gruwelijk naast zaten.’
‘Maar doe je het dan voor jezelf of voor de mensen aan wie je iets probeert te bewijzen.’ Hij keek me onderzoekend aan en even vroeg ik me af hoe we van een zakelijk gesprek in een gesprek over mijn droom terecht zijn gekomen.
‘Ik doe het absoluut voor mezelf. Ik ga toch geen jaren spenderen aan iets dat ik niet voor mezelf doe?’
‘Dat was mijn vraag.’
Ik glimlachte, ‘waarom ben jij eigenlijk gaan doen wat je nu doet?’
‘Hm,’ hij liet een stilte vallen. ‘Ik denk dat ik die keuze nooit bewust heb gemaakt. Ik ben hierin terechtgekomen. En dat is denk ik het verschil tussen jou en mij: jij kiest heel bewust, en ik laat het me overkomen.’
‘Ja, dat zou ik niet kunnen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik dan alle controle los zou moeten laten.’
‘Controle,’ hij dacht even na. ‘Maar is er werkelijk iets in je leven waar je controle over hebt?’
‘Nee, maar het idee dat ik dat wel heb, stelt me gerust. Laat me in die waan,’ zei ik lachend. ‘En jij dan? Als alles mogelijk was, wat zou jij dan kiezen?’
‘Ik denk dat ik dit dan zou kiezen. Dit wat ik nu ben.’
‘Dat vind ik mooi.’
‘Hoezo?’
‘Omdat je dan tevreden bent. Gelukkig. Omdat je niets wil zijn wat je niet bent en niet streeft naar iets anders dan je nu hebt. Ik benijd dat en ik zou oprecht willen dat ik hetzelfde kon zeggen.’
Hij glimlachte, ‘dat kun je toch? Je wil graag schrijven, zeg je. Dat doe je toch al?’
‘Ja, maar niet echt. Mijn werk is nooit uitgegeven, dus dan telt het niet.’
‘En wat als je werk nou nooit uitgegeven wordt?’
Ik glimlachte pijnlijk, omdat die gedachte voor mij ondragelijk is. ‘Het moet toch een keer lukken?’
‘Niets moet.’
‘Nee, maar dit wel.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil’