Nog voordat ik het portier van mijn auto geopend had, hoorde ik de stemmen al boven de muziek uit komen. Ik stapte mijn auto uit, trok mijn jasje recht en liep richtinghet geluid. Een pluim sigarettenrook kwam onder de partytent vandaan, die in de achtertuin was gecreëerd, en ergens ten midden van alle stemmen meende ik die van mijn tante te herkennen. Ik stapte de feesttent binnen, waar ik wat verbaasde gezichten mijn kant uit zag staren. Mijn familie.
‘Hé, wat leuk dat je er ook bent!’ riep mijn nicht enthousiast. ‘Lang niet gezien!’
Nadat ik iedereen gedag had gekust, liep ik naar binnen om iets te drinken te pakken. Aangekomen in de keuken, zag ik hoe één van mijn tantes een glas uit de vitrinekast probeerde te pakken, terwijl het deurtje nog dicht was. Haar hand tikte tegen het glas en ze keek ietwat geschrokken om zich heen.
‘Lukt het niet?’ vroeg ik pesterig.
‘Hè, dat jij dat nou net weer moet zien,’ lachte ze.
‘Sorry,’ ik schudde lachend mijn hoofd en schonk een glas cola in.
Toen ik weer een weg tussen de mensen door had gevonden, zette ik mijn glas op de statafel bij mijn familie neer. Mijn blik vond die van mijn tante en opnieuw schoten we in de lach om het vitrinekast-incident. Ik bekeek de familie, die druk in gesprek was, en deed mijn best om te volgen waar het over ging.
‘Ga je lekker?’ de vriend van mijn nicht knikte naar de tafel.
Ik keek mijn handen die zorgvuldig een bierviltje in stukjes aan rijten waren en knikte ‘bezigheidstherapie.’
Hij lachte, ‘heb je stress?’
‘Nee. Of nou ja, misschien ook wel.’
‘Hier, voor als die op is,’ zei hij, terwijl hij een nieuw bierviltje naar me toe schoof.
Ik keek naar mijn viltje, waarvan ik de gescheurde stukjes steeds kleiner scheurde. Dat is mijn ding; ik moet altijd iets vouwen of scheuren. Labeltjes van theezakjes, wikkels of etiketten van flessen, papiertjes of servetten. Als ik het in mijn handen krijg, gaat het stuk. En er zal vast een reden voor zijn dat ik dat doe, maar ik ben er nog niet achter. Zelfs Google heeft geen idee waarom ik dat doe. Of misschien gebruik ik gewoon niet de juiste zoekwoorden.
Maar ach, zolang ik geen mensen ga vouwen of scheuren is het goed, toch? Ik bedoel, het geeft wat troep, maar verder doe ik er niemand kwaad mee. Alleen die ene keer dat ik per ongeluk iemands kaartje voor een festival in stukjes zat te scheuren… Dat was wel een dingetje.
Nadine Swagerman blogt ook onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘