Sinds dinsdag heb ik een bril. Voor het eerst in mijn leven moet ik de wereld aanschouwen door glazen. Niet dat mijn ogen nou zo ontzettend slecht zijn, in tegendeelzelfs, maar ik heb een beschadigd hoornvlies. Juist. En nu zou ik een heel wild verhaal kunnen vertellen over hoe dat gekomen is, maar de saaie waarheid is dat mijn ogen overgevoelig zijn voor fel licht. Ik heb dat jarenlang genegeerd en nu straffen mijn ogen me met pijn. Eigen schuld, dikke bult.
Er is me aangeraden om niet meer zonder bril naar beeldschermen of in fel licht te kijken. In de praktijk betekent dat dat ik 80% van de dag een bril op mijn neus heb. En dat is even wennen. Zo heb ik al minstens twintig keer geprobeerd in mijn oog te wrijven, terwijl dat ding op mijn neus stond, schrik ik nog steeds iedere keer wanneer ik mezelf in de spiegel zie en stapte ik vanmorgen per ongeluk met mijn bril op onder de douche. En dat is dus echt niet handig.
‘Hé, weet jij hoe je een reservekopie maakt en die in de cloud zet?’ vroeg hij, terwijl hij een handje chips in zijn mond stopte.
‘Sorry?’ zei ik tussen het kauwen door.
‘Hoe ik een reservekopie in de cloud kan zetten.’
‘Een reservekopie van wat precies?’
Hij knikte naar zijn hand, ‘van mijn iPhone.’
‘Ik heb echt geen idee.’
‘Hoezo niet?’
‘Hoezo wel? Ik heb geen iPhone, dus hoe moet ik dat weten.’
‘Omdat ik dacht dat jij dat wel wist.’
‘Nou, niet dus.’
‘Hm.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Schijn bedriegt dus toch.’
Ik keek hem niet begrijpend aan.
‘Je bril. Je lijkt zo slim. Maar eigenlijk weet je niets.’
Ik lachte, ‘ga je lekker?’
‘Wat? Het is toch zo?’
‘Dat ik er slim uitzie?’
‘Nee, dat je eigenlijk niets weet.’
Ik wierp hem een kwade blik toe.
Om zijn mond verscheen een glimlach. ‘Sorry, maar die bril vraagt er gewoon om. Ik kan het niet laten.’
Sinds hij me ruim een uur geleden voor het eerst met mijn bril op zag, had hij er grapjes over gemaakt. Ik heet nu geen Nadine meer, maar Brillie of Brilsmurf. Hij had er overduidelijk meer plezier van dan ik.
‘Wil je ook?’ vroeg hij, terwijl hij de fles Spa rood omhoog hield.
Ik schudde mijn hoofd. Hij schonk zijn glas vol en zette de fles weer weg. Toen hij zijn glas aan zijn mond zette om een slok te nemen, sloeg ik met mijn platte hand op zijn achterhoofd. De Spa rood klotste over de rand van het glas en liep langs zijn mond naar beneden.
Geschrokken keek hij naar zijn glas, veegde zijn mond af aan zijn mouw en keek me toen met grote ogen aan. ‘What the fuck doe jij?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Sorry, maar jouw hoofd vraagt er gewoon om. Ik kan het niet laten.’
‘Fuck you.’
‘You’re welcome.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
