(gelukkige) mensen wonen de buren enkele honderden meters verderop. Ik zou graag tot de laatste categorie behoren, daar dat het schrijven soms een stuk makkelijker zou maken, maar helaas woon ik “gewoon” in een rijtjeshuis en is een vrijstaand huis dus toekomstmuziek.
Buren komen in alle soorten en maten. In mijn geval heb ik een aan kant een hele leuke buurvrouw. We maken regelmatig een praatje, drinken eens in de paar maanden koffie en kunnen goed met elkaar overweg. Aan de andere kant woont iemand waar ik geen enkele last van heb. Eigenlijk heb ik dus weinig te klagen.
Met het prachtige weer van de afgelopen weken, verplaatsten de meeste mensen zich naar de tuin. In mijn buurt betekent dat de buurtkinderen gezellig buitenspelen en dat één van mijn buren een dagtaak heeft aan wegjagen van mijn kat uit hun tuin. De buren van een paar huizen verderop schreeuwen gezellig tegen elkaar alsof ze allebei in een andere wijk wonen en de buren aan de andere kant van de sloot doen precies hetzelfde, alleen dan tegen hun kinderen. Heel gezellig dus.
‘Maak dat je wegkomt! Hup, wegwezen!’ hoorde ik de buurvrouw kwaad sissen tegen mijn kat. Haar voetstappen kwamen in een driftig tempo dichterbij.
Ik onderdrukte een glimlach, toen ik mijn kat geschrokken over de schutting zag klimmen. Hij rende met zijn staart in de lucht op me af en sprong op mijn schoot. Tevreden liet hij zich onderuit zakken, terwijl hij zachtjes begon te spinnen. Soms leek het alsof hij het expres deed. Alsof hij het leuk vind om mijn buren te stangen. Maar dat verzin ik er vast zelf bij, hij is immers een kat en katten zijn niet zo gemeen. *schraapt keel*
‘Wat komt die poes nou toch steeds hier doen?’ hoorde ik de buurvrouw vragen.
Even bleef ik wachten op het antwoord, al wist ik dat ze het waarschijnlijk tegen haar eigen kat had en dat mijn geduld onbeloond zou blijven.
‘Ga nou niet op je sokken naar buiten!’ hoorde ik de buurvrouw van verderop schreeuwen.
‘Dat maak ik zelf wel uit!’
‘Nee, zo gaan ze stuk. Dat vind ik zonde!’
‘Ik betaal ze toch zelf?’ schreeuwde de buurman terug.
Even bleef het stil.
‘Je kunt toch gewoon je schoenen aandoen?’
‘Ja, dat zou kunnen, ja.’
Ik sloot mijn ogen, zette het geluid van mijn koptelefoon iets harder en droomde weg bij het beeld van een vrijstaand huis, met een flinke tuin en de buren op minstens honderd meter afstand. Gezellig.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
