Mijn bazin en twee collega’s zaten buiten op een bankje. Ik ging voor ze zitten, op de grond, midden op de parkeerplaats. Twee van ons hadden er net een lange dagopzitten, terwijl de anderen pas begonnen aan hun werkdag. Ik was blij dat ik tot de eerste groep behoorde.
Ik luisterde naar een gesprek over de nieuwe yogalessen en visualiseerde de meest onmogelijke yoga poses, toen mijn collega probeerde uit te leggen wat die bewegingen inhielden. Dat er benen onder een romp vandaan gedraaid zouden worden, was volgens mij niet helemaal wat ze bedoelde. Mijn fantasie heeft soms een gruwelijk randje. Ik weet het.
‘Maar doen jullie dan ook ‘ohmmmmmmmm?’ vroeg ik ietwat onnozel.
De twee yoga instructeurs keken me aan.
‘Nee, ik doe geen “ohmmmm”. Jij?’ zei de één tegen de ander.
‘Nee, niet tijdens de Power Yoga lessen die we hier geven, nee.’
‘O,’ zei ik nog onnozeler dan toen ik de vraag stelde. Power Yoga. Juist.
‘Doen jullie “de leeuw”?’ Meteen nadat ik de vraag had gesteld, had ik er spijt van. Ik moet eens leren om eerst na te denken voordat ik iets zeg. Echt.
‘De leeuw? Nee, wat is dat?’ vroeg één van mijn collega’s.
‘Een yoga pose,’ probeerde ik.
‘Ja, dat begrijp ik. Maar hoe gaat die?’
Hier was ik al bang voor. Ik en mijn grote mond.
‘Nou,’ begon ik. Ik schraapte mijn keel en keek de drie op het bankje om beurten aan. ‘Dan ga je op je knieën zitten, leun je naar voren, doe je je mond wijdt open, steek je je tong uit, en maak je een brulgeluid.’
Ze keken me stomverbaasd aan.
‘Hoe?’ vroeg mijn bazin fronsend.
‘Gewoon, precies zoals ik het zei.’
‘Ja, maar met je mond wijd open en je tong uit je mond een brulgeluid maken, hoe moet ik dat voor me zien?’
‘Nou zo ongeveer,’ ik deed mijn mond wijd open, stak mijn tong uit en probeerde zo hard mogelijk te brullen.
De drie vrouwen op het bankje voor me schoten in de lach.
‘Jij spoort niet hoor,’ hoorde ik één van mijn collega’s zeggen. ‘En waarvoor zou “de leeuw” een goede oefening zijn? Ik bedoel, waar dient ie voor?’
‘Iets met het ontspannen van je keel, of zo.’ Zei ik, niet helemaal op de hoogte van waar de oefening werkelijk goed voor is.
‘Ik zou hem toevoegen in je les,’ zei mijn bazin lachend tegen diezelfde collega.
‘Ja, ik denk dat ik dat ga doen.’ Ze keek ons aan en zei met haar “les-stem”: ‘en dan gaan we nu “de leeuw” doen, om de keel te ontspannen.’
We schoten in de lach.
‘En dat dan twintig man dat werkelijk gaan doen,’ grinnikte ik.
Mijn collega lachte. ‘Dat zou een mooi gezicht zijn.’
‘Mag ik dan komen kijken?’
‘Is goed,’ ze schudde lachend haar hoofd. ‘Jij spoort echt niet hoor, met je leeuw.’
‘Nou ja, hoezo? Ik heb hem toch niet verzonnen.’
‘Volgens mij wel,’ zei mijn bazin met een pesterige glimlach.
‘Echt niet! Kijk maar op YouTube.’
Toen ik de dag daarna de sportschool binnenstapte, schoot de collega die bij het “leeuw-incident” was, in de lach.
‘Wat is er?’ vroeg ik, voelend aan mijn haren en mezelf afvragend of ik er misschien raar uitzag.
Ze hield haar telefoon omhoog en drukte op play. ‘Het is nog echt zo ook,’ hoorde ik haar lachend zeggen.
De vrouw op het filmpje (klik) zat op haar knieën, met haar tong uit haar mond en probeerde zo hard mogelijk te brullen.
‘Ik zei het toch!’
‘Ja! Dit is echt angstaanjagend. Ik dacht dat je een grapje maakte,’ bekende mijn collega.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dit bestaat echt.’
‘Ja,’ zei ze lachend. ‘Ongelooflijk.’
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
