Maandag stapten we in de auto om naar Schoorl te gaan. Het was een mooie dag en dus besloten we om een stukje te gaan wandelen en daarna lekker een hapje te gaan eten op een terras.
‘Hoe ver is het nog?’ vroeg ik buiten adem.
Mijn vriendin keek op haar telefoon. Minuscule zweetdruppels parelden op haar voorhoofd. ‘Zeker nog drie kwartier.’
‘Wat?’ met grote ogen keek ik haar aan. ‘Hoe laat is het dan?’
‘Vijf uur.’
‘Ik wist niet dat het zo ver zou zijn,’ zei ik wanhopig. Mijn voeten deden zeer.
‘Nee,’ zuchtte ze. ‘Ik zei nog tegen je dat het ver was.’
‘Ja, maar zó ver!’
Ze haalde haar schouders op en liep weer voor me uit.
Drie kwartier later liet ik me uitgeteld op een stoel vallen. Mijn voeten tintelden en mijn mond was droog. De ober die ons kwam vragen of we iets wilden drinken, keek me onderzoekend aan. ‘Flinke wandeling achter de rug?’
Ik knikte.
‘Was het daar niet eens beetje warm voor?’
‘Jawel.’
Hij glimlachte, ‘en nu helemaal kapot?’
‘Behoorlijk, ja.’
Toen de ober wegliep, keek ik naast me. Mijn vriendin zat onderuitgezakt in haar stoel. Alsof ze voelde dat ik naar haar keek, keek ze op. ‘Ben jij ook zo moe?’ vroeg ik zachtjes.
Ze knikte, ‘tweeëneenhalf uur wandelen was misschien iets te veel van het goede.’
‘Ja, ik had geen idee dat het zo ver was.’
‘Mijn knieën doen zeer.’
‘Mijn voeten.’
We schoten in de lach.
‘Moeten we straks ook nog dat hele end naar de auto lopen.’
Haar gezicht vertrok. ‘Kak, daar had ik nog niet aan gedacht.’
Het idee van nog zeker een half uur lopen, deed mijn voeten verkrampen.
‘Eerst eten, dan pas aan de terugweg denken,’ zei mijn vriendin zuchtend.
Toen niet veel later ons eten op tafel stond, waren we de pijn in onze ledematen direct vergeten. Totdat het eten op was en we met tegenzin begonnen aan de route naar de auto. Bij iedere stap die ik zette, voelde ik de pijn in mijn voeten.
‘Zullen we voortaan alsjeblieft niet meer zo ver wandelen?’ vroeg ik, toen ik me in de auto liet zakken.
‘Man,’ ze schoot in de lach, ‘ik heb toch zere benen.’
‘Niet normaal echt, maar het was wel leuk.’
‘Leuk?’ ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Ja, het was toch evengoed leuk?’
Ze schudde kort haar hoofd, ‘jij en ik hebben echt een andere definitie van leuk.’
‘Hoezo?’ riep ik verontwaardigd.
Ze keek me aan, ‘als jij het leuk vindt om tweeëneenhalf uur lang door de hitte de sjouwen, terwijl er iemand continue aan het vragen is hoe lang het nog duurt, dan hebben wij gewoon echt een ander idee van wat leuk is.’
Ik schoot in de lach, ‘nou, zo erg was ik nou ook weer niet.’
‘Nee?’ ze staarde uit het zijraam. ‘De volgende keer neem ik je op.’
‘Ik hou van je.’
‘Ja, dag hoor.’
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
