Het internet is volledig ontploft door de mishandeling van een homokoppel afgelopen weekend. Twee mannen zouden hand in hand over straat hebben gelopen en daarom moesten ze te grazen worden genomen. Logisch.
Ik walg van dit soort berichten. Ik walg ervan dat het blijkbaar nog steeds nodig is om homoliefde achter gesloten deuren te houden, weg van het publieke oog. Ver weg van (kinder)ogen, die niet blootgesteld zouden moeten worden aan dit soort obsceen gedrag.
Ik zie mensen op social media massaal hun profielfoto veranderen. Ik zie ze berichten delen waarin ze zeggen dat ze ervoor durven uit te komen dat ze homo’s accepteren. En weet je, dat maakt me misschien nog wel het meest verdrietig.
Blijkbaar is het nodig om een statement te maken, wanneer je iets dat liefde heet accepteert. Wij leven in een wereld waarin zoiets niet vanzelfsprekend is. En daar word ik ongelukkig van.
Ik heb mensen dingen horen zeggen als: ‘Ik heb niets tegen homo’s, maar ik hoef ze ook niet hand in hand te zien lopen.’ ‘Ik vind het wel een raar gezicht als je twee vrouwen innig verliefd over straat ziet wandelen.’ ‘Dat ze homo zijn is prima, maar ik hoef ze niet te zien zoenen of zo.’ Of misschien nog wel de ergste: ‘Ik vind het niet erg dat je lesbisch bent, als je maar niet verliefd op mij wordt.’ (wow, stop fucking flattering yourself)
Ik zie mensen die deze uitspraken hebben gedaan, hun profielfoto veranderen in één met een regenboogfilter. Ik zie hoe ze online opstaan tegen homohaat. En geen van hen lijkt zich te beseffen dat dit soort acties getuigen van een hypocrisie waar je ‘U’ tegen zegt.
Weet je, ik ben homo en ik hoef jouw goedkeuring niet. Ik hoef niet te horen dat je het oké vindt of dat je er geen moeite mee hebt. Ik zeg jou toch ook niet dat ik geen moeite heb met jouw heteroseksuele bestaan? Ik zeg toch ook niet dat ik het oké vind dat je hand in hand met je heteroseksuele partner over straat paradeert. Ik zie jullie kussen op straat, tongen op bankjes, elkaar berijden in een club, en ik voel niet te neiging om te roepen dat ik dat helemaal leuk vind en volledig achter jullie sta.
Pas als “wij” net zo normaal gevonden worden als “jullie”, pas als er geen statement meer nodig is, pas als er niemand meer uit de kast hoeft te komen, is dit probleem opgelost. En nee, dat lukt niet met het veranderen van profielfoto’s, terwijl je ondertussen je walging niet kunt verbergen als je de buurman zijn man ziet kussen. Dat is niet hoe dit werkt.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed om te zien dat er mensen opstaan tegen homohaat. Net als dat ik het goed vind dat er mensen zijn die opstaan tegen welke vorm van haat dan ook. Maar vergeet niet dat het veranderen van een profielfoto en het delen van een berichtje alleen niets doet. Jij moet iets doen. Wij moeten iets doen. Want zoals ik een heterokoppel meer dan normaal vind, zoals ik niet raar opkijk als “jullie” hand in hand over straat lopen, zoals ik jullie dan niet naroep met ‘vieze hetero’s’, zouden “jullie” dat ook niet bij “ons” moeten doen.
En laten we dan ook gelijk stoppen met “jullie” en “wij”. We zijn immers allemaal mensen. We hebben allemaal lief. Toos houdt van Teun zoals Henk van Peter houdt. En Fleur houdt van Roos zoals Karel van Petra houdt. En dat is dat.
En dan nog iets: kunnen we alsjeblieft stoppen met de uitspraak ‘het is hun eigen keuze’ als we het over homoseksualiteit hebben? Als het namelijk echt een keuze was, dan had ik er heus niet voor gekozen om verliefd te worden op een vrouw. Dan had ik mezelf echt niet al die onzekerheid en al dat verdriet laten doorstaan. Dan had ik er gewoon voor gekozen om hetero te zijn, omdat dat makkelijker is. Veiliger. Normaler. En geaccepteerder.
Nee, ik lieg.
Als homoseksualiteit een keuze was, dan had ik daar nog steeds voor gekozen. Ik vind vrouwen nu eenmaal heel erg leuk. Daar kan ik ook niets aan doen. Maar je snapt wat ik bedoel.
#liefdeisliefde en #liefdeismooi
Nadine blogt ook op ‘Wat zij Wil’
