Mensen die een hond hebben, weten hoe het is om een rondje door de stromende regen te moeten lopen. Ook ik moet er tegenwoordig aan geloven en met het weer van de afgelopen week was dat niet altijd een feest. Donderdag kon ik haast vliegeren met mijn hond en terwijl ik mijn best deed om haar niet weg te laten waaien, kwamen we iemand tegen die hetzelfde gevecht leverde.
‘Wat een weer, hè?’ zei de man, toen we hem passeerden.
‘Ja, vies!’ riep ik, terwijl ik met opgetrokken schouders en een voorover gebogen hoofd doorliep.
‘Wat een leuk beestje. Wat is het voor ras?’
Verbaasd keek ik op, mezelf afvragend waarom iemand de behoefte voelt om in de stromende regen een gesprek te gaan voeren, terwijl ik enkel bezig was met zo snel mogelijk het rondje afmaken om weer naar huis te gaan.
Snel gaf ik antwoord op zijn vraag, waarna hij direct een nieuwe vraag lanceerde: ‘hoe oud issie?’
‘Vijf maanden.’
Zijn hond stond naar Yuna te staren, die zich ondertussen achter mijn benen had verstopt om zichzelf enigszins tegen de harde wind en regen te beschermen.
‘Wat jong nog. Ik kan me nog herinneren dat Rinus die leeftijd had. Wat een pracht. Al ben ik blij dat hij nu niet meer zo druk is. Op mijn leeftijd moet je dat niet meer willen.’
Rinus. Ik keek naar de iets te dikke Jack Russell, die overduidelijk al zijn oude dag aan het vieren was. ‘Ach, het gaat vanzelf over die drukte,’ zei ik met een geforceerde glimlach. ‘Als u het niet erg vindt, loop ik door.’
Hij knikte kort en zei gedag. Ik deed hetzelfde.
Een minuut of tien later kwam ik helemaal doorweekt thuis. Nadat ik mijn jas voor de verwarming had gehangen en mijn schoenen had uitgetrokken, ging de deur naar de woonkamer open. Mijn vriendin verscheen in de deuropening, keek me aan en schoot in de lach.
‘Was het lekker buiten?’
‘Rot op.’
Ze lachte, ‘het went wel’
‘Dit went nooit.’
‘Ah joh, over een tijdje weet je niet eens meer hoe vaak je natgeregend thuiskwam.’
‘Geruststellend.’
‘Wel hè? Wil je thee?’
Ik knikte, ‘en droge kleren.’
‘Die liggen op de bank.’
‘Echt?’ Ik liep de woonkamer in en zag droge kleding, mijn sloffen en een handdoek op de bank liggen. ‘Wat ben je lief.’
Ze glimlachte, ‘wen hier maar niet aan, hoor. Dit was eenmalig.’
‘Ga je dit niet eens iedere keer doen als ik in de regen naar buiten ben geweest?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Wat ben jij voor iemand?’
Ze haalde haar schouders op, liep de keuken in en kwam terug met twee koppen thee. ‘Tijd voor een film?’
Ik knikte, trok mijn droge kleren aan en ging naast haar op de bank zitten. Terwijl ze de film aandrukte, keek ik opzij. Ik wilde haar zeggen dat ik mazzel met haar had, maar deed het niet. In plaats daarvan nam ik een slok van mijn thee. ‘Wel een beetje jammer dat je geen popcorn heb gemaakt,’ zei ik, starend naar de tv.
Ze wierp een blik opzij. ‘Kreng.’
Ik lachte, ‘hou van je.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
