Er is dit stukje strand waar haast nooit iemand komt. Een paar keer per week vertrek ik samen met mijn hond naar dit kleine stukje paradijs om een aantal kilometer in complete rust te wandelen. Nou ja, complete rust… Dat mijn pup een ware tornado is, vergeten we maar even.
In de verte zie ik een groep zeemeeuwen zitten. Ze staren allemaal richting het water. Richting de vissersboot die netten vol verse vis uit het water schept. Ik vraag me af waarom ze slechts toekijken, waarom ze hun vleugels niet spreiden om in de buurt van de boot rond te vliegen tot ze de kans krijgen om een graa(n)tje mee te pikken van de vangst. Maar ze zullen vast hun redenen hebben. Redenen die ik niet ken. Niet per se hoef te kennen.
Ik hoor mijn hond in razend tempo voorbij scheuren en als ik omkijk, zie ik dat ze regelrecht op de meeuwen afgaat.
‘Kom!’ roep ik vrolijk.
Ze blijft even stilstaan, kijkt van mij naar de groep meeuwen, lijkt naar mij toe te komen, maar kiest dan toch voor de meeuwen. Ik zie haar in een rap tempo op ze afrennen en roep nog eens haar naam om haar op andere ideeën te brengen. Het lange touw waaraan ik haar meestal vasthoud, sleept achter haar aan over het zand.
‘Yuna, hier!’ roep ik nog een keer op een zo vrolijk mogelijke toon, maar ze neemt niet eens de moeite om om te kijken. Ze is volop aan het puberen, mijn kleine draakje.
Ze rent op de meeuwen af en als die allemaal krijsend wegvliegen, blijft ze staan. Ze blaft ze na en springt wat op en neer. Even moet ze laten zien dat zij de baas is, dat zij gewonnen heeft. Dat dit kleine stukje strand het paradijs is van haar en van haar baasje, en dat de meeuwen weg moeten wezen.
Ik aanschouw het tafereel en zie hoe ze over haar schouder naar mij kijkt om er zeker van te zijn dat ik zie wat ze heeft gepresteerd. Ik glimlach om haar staart die trots omhoog staat, om haar linkeroor die steeds meer voorover klapt en terwijl ze de meeuwen nakijkt, zie ik een meeuw van de andere kant komen. Zo’n grote, die ik stiekem altijd een beetje eng vind. Hij vliegt over mij heen, achter de rest aan.
Dan ziet Yuna hem ook. Ze blijft stokstijf staan, starend naar de grote meeuw die over haar heen vliegt. Het is een mooi plaatje en ik probeer het beeld vast te leggen op camera. Net op het moment dat ik een foto heb genomen, zie ik hoe een sliert meeuwenpoep als een speer naar beneden schiet en op mijn hond belandt. Yuna schrikt zich een ongeluk en komt volledig in paniek naar mij toe rennen.
‘Dat, lieve Yuna, is nou een goede levensles,’ zeg ik lachend, terwijl ik een tissue uit mijn rugtas pak om de rug van mijn hond schoon te maken. ‘Als jij anderen lastigvalt, verjaagt en wegpest, dan zal je daar ooit voor moeten boeten. Karma, noemen we dan. En jouw karma was er snel bij.’ Ik grinnik als ze me ietwat terneergeslagen aankijkt.
Als we even later teruglopen over het strand en ze in de verte opnieuw een groep meeuwen ziet zitten, sprint ze op hen af. Dit keer roep ik niet, het heeft toch geen zin. In een noodgang rent ze op de groep meeuwen af. En dan, tientallen meters voor ze bij ze is, blijft ze plots stilstaan. Ze kijkt naar hen, draait zich om en komt hard op mij af rennen. Ik lach als ze naast me komt lopen en terwijl ik haar over haar kop aai, zeg ik: ‘ik ben trots op je, lief meisje. Leerden mensen maar zo snel van hun fouten.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
