Dertien jaar geleden kwam je in mijn leven. Het was het jaar dat mijn ouders gingen scheiden. Een jaar vol ups en downs. Jij was een up. Een grote up.
De dag dat ik je ophaalde, was ik gelukkiger dan ooit. Ik tilde je voorzichtig op, drukte een kus op het zwarte vlekje tussen je oren, sloot je in mijn armen en daarmee in mijn hart.
Overdag volgde je me overal waar ik ging. Je sprong in mijn broekspijpen en beet in mijn tenen. En als je dan (eindelijk) moe was van het spelen, kroop je op mijn schoot (of in mijn nek, of op mijn borst) om een tukje te doen.
’s Nachts lag je bij me in bed. Je rolde je warme lijfje dicht tegen me aan en drukte zo nu en dan je neusje tegen mijn wang, alsof je me wilde laten weten dat je het fijn vond om bij me te zijn. Of omdat ik snurkte. Ik zal het nooit weten.
Iedere ochtend als ik mijn ogen opende, was jij het eerste wat ik zag. Met je kop op mijn kussen lag je naar me te staren. Wachtend tot ik wakker zou worden. En als dat gebeurde, spinde je tevreden.
Toen je ouder werd, gilde je me drie keer per nacht wakker omdat je naar buiten wilde. Dus sliep je uiteindelijk beneden of was je buiten. Maar iedere keer als ik de deur naar mijn slaapkamer open liet staan, vond ik jou in mijn bed. Opgerold naast mijn kussen. Tevreden slapend.
Je was mijn steun en toeverlaat. Ik vertelde je over mijn dromen en mijn verdriet. En jij was altijd daar. Je groene oogjes samenknijpend, alsof je alles begreep wat ik tegen je zei.
Als ik zat te schrijven, zat jij op mijn schoot. En ik moest altijd om je lachen, als je heel fanatiek op mijn vingers, die over het toetsenbord ratelden, loerde. En ondanks dat je mij niet echt hielp tijdens het schrijven (of misschien juist wel) kreeg je een rolletje in mijn manuscript.
Gisteren belde mijn moeder me om te vertellen dat je ziek bent en dat je nooit meer beter zult worden. Je witte vacht is roffelig. Je ruggengraat zichtbaar. Je bent af. En ik kan wensen wat ik wil, maar ik zal na het weekend afscheid van je moeten nemen. Ik zal mijn beste vriend los moeten laten. En dat doet meer pijn dan ik had kunnen bedenken.
Gistermiddag reed ik naar je toe om je te knuffelen na het slechte nieuws. Ik pakte je in mijn armen en drukte een kus bovenop je kop. Ik wilde je troosten, je zeggen dat je niet bang hoefde te zijn. Maar jij troostte mij, zoals je dat je leven lang hebt gedaan.
Mijn lieve Milo. Mijn beste vriendje. Mijn kleine haarbal. Ik wil je nog niet missen. Dertien jaar is te kort. Maar jij bent op. En het moment waar ik zo voor heb gevreesd, is dichterbij dan ooit.
Ik kan je nog een paar dagen knuffelen. En dat is wat ik zal doen. Al mijn liefde voor jou.
Dat is wat je verdient.
Ik hou van je, dikkop. Meer dan je ooit zult weten.
Nadine blogt ook op ‘Wat Zij Wil’
