Aan het begin van de week was ik uitgenodigd om aan te schuiven bij een netwerkontbijt voor ondernemers. Een netwerkontbijt. Om kwart voor zeven ’s morgens. Wat een tijd.
Om vijf uur ging mijn wekker en terwijl ik slaapdronken de trap afstrompelde, ontstond er een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zo’n kriebel. En dan geen verliefde kriebel, met vlinders die rondvliegen, begeleidt door vrolijke deuntjes, maar meer een kriebel die veroorzaakt wordt door krioelende wormen. Of mieren. Of een ander niet gezellig diertje. Met op de achtergrond een onheilspellend muziekje. Een donker en duister klassiek stuk, waar je haren van rechtop gaan staan.
Tijdens het drinken van mijn koffie, werd ik overvallen door de angst dat ik mijn pitch niet goed had voorbereid. Ik zou een minuut de tijd krijgen om mijzelf voor te stellen en wat over mijn bedrijf te vertellen. Een minuut. Dat lijkt niet zo lang, totdat je voor een groep van minimaal veertig ondernemers je verhaal moet doen. Iets nuttigs moet vertellen. Het liefst zonder stotteren of fouten. Dan is een minuut lang. Heel lang.
Om half zeven parkeerde ik mijn auto voor het gebouw. Ik ademde een paar keer diep in en liep toen naar binnen, op de hielen gevolgd door mijn zenuwen. En wat voor manoeuvres ik ook uithaalde, ik leek ze maar niet af te kunnen schudden. Ik stapte een ruimte vol mensen binnen, legde een broodje op mijn bord en liet een kop thee inschenken. Even later zat ik aan een tafel, wachtend tot het mijn beurt was om te praten. Het broodje lag onaangeroerd voor me.
‘Nadine Swagerman,’ klonk een vrouwenstem.
Het was mijn beurt. Nu moest het gebeuren. Ik stond op, haalde diep adem en keek de mensen aan.
‘Mijn naam is Nadine Swagerman en op 2 januari 2017 open ik de deuren van mijn eigen tekstbureau: Tekstbureau Swagerman,’ begon ik. Ik deed mijn best om kalm te spreken en mij te herinneren wat ik had opgeschreven. Een kleine minuut later ging ik weer zitten. Mijn hart sloeg mijn lijf uit, maar het was gelukt. Ik had alles gezegd wat ik wilde.
Aan het einde van de bijeenkomst, lag het broodje nog steeds voor me. Ik had er één hap van genomen.
Voldaan en uitgeput kwam ik thuis. Ik liet me op de grond vallen en knuffelde met mijn pup, die me aankeek alsof ook zij trots op me was. Dat is natuurlijk niet zo, maar laat me even in die waan.
Over twee weken is het zover: de start van Tekstbureau Swagerman.
Ik heb er zin in!
Nadine blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘
