Ik ben verliefd. Tot over mijn oren. Ondersteboven. Dat dat nog kan.
Aan het begin van dit jaar besloten wij dat we graag een hond wilden. Zij is ermee opgegroeid en ook bij mijn moeder thuis bracht ik de laatste jaren door in het gezelschap van een drietal viervoeters. En wanneer er zoveel leven in huis is, ga je dat missen op het moment dat het er niet meer is. Niet dat de katten ons niet genoeg liefde gaven hoor, begrijp me niet verkeerd, maar een hond is toch anders.
De stap om daadwerkelijk een pup in huis te nemen, namen we een paar weken geleden. We speurden het internet af naar nestjes en zagen er tenslotte één in het oosten van het land. Een nestje met nog drie beschikbare pups. We besloten een kijkje te gaan nemen om te zien of er één bijzat die bij ons zou passen.
Zondag rond twaalf uur kwamen we aan bij een boerderij, waar zeven puppy’s ongeduldig zaten te wachten. Toen we de kamer instapten, werden we aan alle kanten aangevallen door kleine, harige monstertjes. Voor mijn vriendin was al snel duidelijk welke pup het moest worden. Ze viel als een blok voor de kleine Flash, met haar witte kop en zwarte oortjes.
Ook mijn hart werd al snel gestolen door het kleine beestje met haar ondeugende oogjes. En nu, bijna een week later, kan ik zeggen dat ik verliefd ben. Tot over mijn oren. Maar echt. Zodra ze me aankijkt, smelt ik. Als ze ligt te slapen, kan ik niet stoppen met naar haar kijken. Als ze aan het spelen is, moet ik continu om haar lachen. En als ze de commando’s die we haar leren goed uitvoert, ben ik niet normaal trots. Ja, ik besef me heel goed hoe truttig dit klinkt, maar ik meen het. Ze is een klein hoopje geluk.
Wij veranderden haar naam van Flash naar Yuna en zij veranderde ons in trotse hondenbezitters, die zich nu al geen leven meer zonder haar kunnen voorstellen.
Ons kleine draakje.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel op ‘Wat Zij Wil‘