Het is bijna weer zover: Valentijnsdag. De dag van de liefde. De dag waarop we hem of haar behoren te overstelpen met cadeautjes. En met liefde natuurlijk. Dat laatste is vooral heel belangrijk. Juist op die dag. *insert sarcasm here*
Mijn opa en oma trouwden 60 jaar geleden op Valentijnsdag en sinds zij er niet meer zijn, heeft die dag toch een andere lading gekregen. Mijn opa en oma waren hét voorbeeld van een relatie waaraan gewerkt werd. Een liefde die niet als vanzelfsprekend werd ervaren, die niet altijd even soepel liep, maar waaraan altijd onderhoud nodig was. En dat deden ze met liefde, omdat dát is wat liefde is.
Voor liefde sluit je compromissen, lever je wat in. Schaaf je wat bij en maak je soms maar zin. Zin om te doen, waar de ander zo van houdt. Een wandeling over het strand, al is het buiten nog zo koud. Een kus op haar wang, wanneer ze huilt van verdriet. Een arm om haar heen als ze het even niet meer ziet. Een duw tegen haar schouder, als ze je pest met je gebreken. Een oprecht excuus, wanneer haar jouw woorden haar pijnlijk steken.
Liefde doe je samen, tezamen, niet alleen. Samen vechten, samen sterk, samen overal doorheen. Samenblijven, samen vallen, samen lachen, samenkomen. Samen genieten, samenwerken en samen blijven dromen. Samen werken aan de liefde, aan respect en aan vertrouwen. Niet vluchten als het moeilijk wordt, maar samen verder bouwen. Samenleven, samenwonen, samen trouwen ook misschien. Samen thuis, samen kiezen, samen in- maar ook afzien. Samenhangen, samenzijn, samenbrengen, saamhorigheid. Liefde doe je samen, met wat moeite voor altijd.
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
