Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik sloeg het dekbed van me af en trok een sliert haar van mijn natte voorhoofd. Mijn shirt was vochtig. Even staarde ik naar het plafond, naar de rust van het enorme witte vlak boven mijn hoofd. Ik zuchtte, ging rechtop zitten en voelde mijn hoofd bonken. Het was weer eens zover.
Eens in de zoveel tijd heb ik zo’n nacht. Een nacht waarin mijn hersenen alles lijken te verwerken wat ik in mijn leven heb gezien, gehoord en gevoeld. Een nacht gevuld met bizarre dromen, met constant woelen. Een nacht die ik het liefst over zou slaan omdat ik vermoeider wakker word, dan ik was toen ik ging slapen.
Iedere stap die ik zette, dreunde door in mijn hoofd. Mijn lichaam voelde uitgeput. Mijn mond droog. Ik trok mijn shirt uit en een schone trui aan. Douchen kwam later wel, ik moest eerst koffie drinken. Veel koffie. Op de hoop dat de zeurende pijn in mijn hoofd dan zou verdwijnen.
Toen ik beneden kwam en voor Yuna neerhurkte om haar gedag te zeggen, drukte ze haar neus tegen mijn voorhoofd. Ik liet mijn vingers door haar vacht gaan en ontving tientallen kusjes. De onstuimige begroeting waar ik normaal altijd een beetje om moet lachen, bleef uit. Ze was kalm, alsof ze wist dat dat precies was wat ik nu nodig had.
Ik dronk mijn koffie, voelde de mist in mijn hoofd langzaam optrekken. De pijn bleef, maar mijn zicht leek helderder. Ruimer.
Het zijn nachten als deze die mij eraan herinneren dat slapen niet altijd mijn favoriete bezigheid was. En hoewel mijn nachten tegenwoordig vaak rustig verlopen, is dat weleens anders geweest. De nachtmerries die ik vannacht had, hielden in het verleden soms nachtenlang aan. Nu blijft het gelukkig vaak maar bij één nacht. Alsof ik even herinnerd moet worden aan de gift die ik al die andere nachten mag ontvangen: rust.
Dus bij dezen, Hypnos, of wie of wat er ook gaat over de manier waarop mijn nachten verlopen: ik ben heul dankbaar voor al die nachten dat ik wel gewoon kan slapen. Al die nachten dat ik droom over een vrijstaand huisje met een stukje land, waarop een plukje schapen staat te wachten tot Yuna en ik ze naar de andere wei brengen. Over de boekpresentatie van mijn eerste boek. Over wandelingen langs de zee. Over chocoladetaart en kokosbiscuitjes. Dus, mag ik vannacht alsjeblieft gewoon weer zo’n nacht?
Tot die tijd zal ik heel veel eten, en wandelen door de regen.
En chocoladetaart kopen. Dat ook.
Ik heb een goed excuus.
Nadine Swagerman blogt ook via ‘Wat Zij Wil‘
