Vanmorgen toen ik wakker werd zag ik iets waar mijn hart een sprongetje van maakte: sneeuw. Een heel dun laagje weliswaar, maar het was sneeuw. En van sneeuw word ik blij.
‘Wakker worden!’ riep ik enthousiast, terwijl ik mijn vriendin door elkaar schudde. ‘Wakker worden, snel!’
Ze opende haar ogen en keek me paniekerig aan, ‘wat is er?’
‘Sneeuw!’
‘Wat?’
‘Sneeuw!
‘Hoe laat is het?’
‘Zeven uur.’
Ze zuchtte, trok haar dekbed over zich heen en draaide zich van me af.
‘Wat doe je nou?’
‘Ik slaap.’
‘Nee, je slaapt niet. Kom nou, er is sneeuw.’
‘Ja, straks.’
‘Nee, nu.’
Ze draaide haar hoofd naar me toe en keek me met slaperige oogjes aan. ‘Liefje, ik hou van je, maar ik wil echt nog even slapen.’
‘Nee-hee, kom nou-ou,’ zeurde ik als een klein kind. ‘Kom we gaan naar buiten.’
Ze keek me nog eens aan, sloeg de deken van zich af en strompelde haar bed uit. Een paar minuten later had ze haar kleren en schoenen aan. We waren er klaar voor. Ik rende de trap af, haalde de hond uit haar bench en zei blij: ‘er is sneeuw, lieve Yuna. Kom! We gaan spelen in de sneeuw.’
Ze kwispelde, al weet ik vrij zeker dat ze geen flauw idee had waar ik het over had.
‘Kom!’ ik rende met haar de gang in, deed haar halsband om en lijnde haar aan. Mijn vriendin kwam hoofdschuddend de trap af, maar glimlachte toen ze mij zag.
‘Wat ben je toch een blijerd.’
Ik knikte, ‘er is sneeuw.’
‘Ja.’
‘Ben je er klaar voor?’
Ze knikte.
Ik opende de voordeur en rende als een klein kind door de tuin. De sneeuw was nog helemaal vers, we waren de eersten die onze voetstappen erin drukte. Terwijl ik rende keek ik opzij, naar mijn pup die niet wist wat ze zag. Ze hapte in het rond, haar oren recht omhoog en haar staartje in de lucht. Toen ik achterom keek, zag ik mijn vriendin lachen. En daar, op dat moment, om zeven uur ’s ochtends in de vrieskou, voelde ik me intens gelukkig. Als een klein kind.
Het leven is mooi.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel ook op ‘Wat Zij Wil‘
