Ik ben daar dus heel goed in; in woorden kwijtraken. Het gebeurt regelmatig dat ik mij midden in een zin realiseer dat het woord dat moet volgen, verdwenen is. En dat ik dan dingen moet zeggen als ‘hoe heet het ook alweer’ of ‘dat ene, hoe heet dat nou.’ Een gesprek wordt daardoor vaak ineens heel ongemakkelijk.
Laatst moest ik naar de tandarts en daar heb ik dus echt een gruwelijke hekel aan. Niet zozeer aan de man zelf, maar wel aan het werk dat hij doet. Of eigenlijk ook niet aan het werk dat hij doet, maar… you get the point. Nadat hij klaar was met zijn werk en ik opgelucht uit de stoel kon klimmen, gebeurde het.
‘Ik wist helemaal niet dat jullie ook ortho – ortholo – orthomo, nee, orthomono…’
Twee paar ogen keken mij geduldig aan, terwijl ik zocht naar het woord dat ik zo graag wilde gebruiken. Maar het was spoorloos verdwenen. Ondertussen bleef ik reeksen klanken stamelen die steeds weer met ‘ortho’ begonnen. En ik denk dat als ik gewoon was gestopt met praten, dat mijn tandarts en zijn assistente heus wel hadden begrepen wat ik bedoelde. Maar ik ging onvermoeid door met proberen, waardoor de situatie met de seconde ongemakkelijker werd.
Ineens riep ik opgewekt ‘orthopedisch’. En ik was zó blij dat ik het woord had gevonden, dat ik me niet realiseerde dat het niet het juiste woord was. ‘Ik wist niet dat jullie ook orthopedische behandelingen deden.’
Ik zag de verwarde blik in mijn tandarts zijn ogen, waarna zijn mond een glimlach vormde. ‘Nee, wel orthodontische, maar orthopedische is voor mij ook nieuws.’
Ik wilde door de grond zakken. En om in het vervolg zo’n ongemakkelijke situatie te voorkomen, nam ik mezelf voor om voortaan maar gewoon uit te leggen wat ik bedoel, in plaats van te blijven zoeken naar een woord (om vervolgens het verkeerde woord te gebruiken). Dus toen ik van de week mijn werkgeefster iets wilde uitleggen, maar niet op het woord ‘SD kaartlezer’ of ‘kaartslot’ kon komen, besloot ik te vragen of ze ‘zo’n gleuf’ had.
Juist.
Lees meer over Nadine op haar weblog ‘Wat zij wil‘
