Gisteren zei iemand taalnazi tegen me. Taalnazi. En ik zal eerlijk zeggen dat ik een soort van trots was. Nee, maar echt.
Mijn spelling is heel lang slecht geweest. Heel erg slecht. Ik schreef d’s en t’s waar ze helemaal niet thuishoorden en maakte de meest interessante zinnen door punten en komma’s op de meest onlogische plekken te zetten. En hoewel ik nu regelmatig nog fouten maak, durf ik te zeggen dat ik de laatste jaren een hoop heb geleerd.
Afijn, iemand zei dus taalnazi tegen me omdat ik hem verbeterde. Nu weet ik dat betweters nooit echt gewild zijn, maar ik kon het gewoon niet laten. Ik moest er iets van zeggen. Als er iets is waar mijn haren namelijk rechtop van gaan staan dan is het wel het gebruik van me, als het mijn moet zijn.
Me moeder, me tas, me auto, me werk. Ik krijg daar echt jeuk van. En nu zullen er ongetwijfeld een hoop mensen zijn die het geen barst interesseert dat ik daar jeuk van krijg – krab een end weg – maar ik kan het niet langer voor me houden; het is mijn. Mijn moeder, mijn tas, mijn auto en mijn werk. Of die van jou. Dan is het jouw moeder, jouw tas, jouw auto en jouw werk. Het is echt zo. Geloof me.
Dat ik niet de enige ben die zich aan dit soort dingen stoort, bleek wel toen ik iemand op een tweet van de Ikea klantenservice – waarin me baas stond – zag reageren: iedere keer als iemand me gebruikt waar het mijn moet zijn, gaat er een zeehondje dood. Dat zal ze leren.
Ik zeur eigenlijk nooit over iemand zijn spelling. Ik bedoel, mensen maken fouten – doe ik ook regelmatig – en niemand hoeft je daarop te wijzen. Zolang men begrijpt wat je bedoelt, is het goed. Toch?
Gisteren kon ik er echter niet langer meer tegen. Iemand stuurde mij een bericht waarin hij ongeveer het volgende zei: me zus had me sleutels van me auto per ongeluk mee dus ik kon niet weg. Kijk, nu kon ik van alles over die zin zeggen, maar dat deed ik niet. Ik reageerde alleen zo: *mijn/m’n.
En toen gebeurde het. Ik kreeg een berichtje terug met één enkel woord: taalnazi. (Betekenis: iemand die niet aarzelt om anderen op hun taalfouten te wijzen).
Dat ik wél aarzel en dat ik haast nooit iemand verbeter, doet er even niet toe.
Na alle kritiek die ik ooit op mijn spelling gekregen heb – en geloof me als ik zeg dat ik heel wat kritiek heb ontvangen –, vond ik dat een soort van compliment. Een onaardig compliment, dat wel. Maar toch. Taalnazi. Ik. Ha! Wie had dat ooit gedacht?
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel ook op ‘Wat Zij Wil‘
