Op de zolder van mijn huis staan verschillende dozen, gevuld met spullen van vroeger. Spullen die ooit een deel van mijn leven uitmaakten en die ik koste wat het kost mee wilde nemen toen ik mijn eigen huis kreeg. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik een enorme waarde hechtte aan die dozen, terwijl ik eigenlijk geen idee had wat er precies in zat. Van de week moest ik iets van zolder halen en zag ik de dozen staan, netjes opgestapeld in een hoekje. Ik pakte de bovenste doos eraf en tilde hem naar beneden.
Bij het openen van de doos, was ik in gedachten gelijk weer terug op de basisschool. Poëziealbums volgeschreven met “gedichtjes” en beplakt met glitterplaatjes en stickers. Teksten die vaak wel rijmden, maar van weinig betekenis waren. ‘Tip tap top, de datum heeft een hoedje op,’ lees ik op één van de pagina’s. Met een glimlach sla ik het boekje dicht.
Ik kom vriendenboekjes tegen, waarin vriendinnen eeuwige trouw en vriendschap beloofden. Vriendinnen die ik na het verlaten van de basisschool uit het oog verloren ben, maar die er eens van overtuigd waren dat we ons hele leven vrienden zouden blijven. Ook ik geloofde dat.
‘Wat is dat nou?’
Ik schrok op uit mijn gedachten en zag hoe mijn vriendin zich naast mij, tussen de spullen, op de grond liet zakken.
‘Mijn verleden.’
Ze pakte een foto uit de doos, waarop iemand mijn hand vasthield.
‘Wat een mooi foto is dit.’
‘Ja,’ klonk mijn stem gebroken. Ik pakte de foto vast en streek met mijn wijsvinger over het gezicht van mijn oma, alsof ik daarmee nog één keer de liefde kon voelen waarmee ze op de foto naar me keek.
‘Dit dan?’ mijn vriendin pakte een discman uit de doos, met daarin een cd van de Spice Girls. ‘Was jij fan van de Spice Girls?’
Ik knikte lachend. ‘Ja, heel erg.’
‘Dat wist ik helemaal niet.’ Ze lachte. ‘Wie was jij?’
‘Wie was ik?’
‘Ja. Als kind wilde je toch één van hen zijn, of niet?’
‘Weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat ik Sporty Spice wilde zijn.’
‘Die wilde ik ook zijn!’ riep ze.
‘Wat?!’ Ik keek haar met grote ogen aan. ‘Wilde jij een Spice Girl zijn?’
Ze schoot in de lach, ‘hoezo is dat zo raar? Ik vond ze cool.’
‘Wow, ik had echt niet verwacht dat ik jou ooit zo horen zeggen dat je vroeger een Spice Girl wilde zijn.’ Ik lachte.
‘Ja, nou, ik vond ze gewoon leuk.’
‘Ja, ik ook,’ zei ik, terwijl ik de stapels Spice Girls plakboeken en schriften uit de doos tilde.
Onder de Spice Girls spullen lagen mijn zwemdiploma’s, en daaronder een schrift met hartjes en de naam van mijn eerste vriendje erop.
‘Wat is dit?’ ze hield een boekje omhoog, dat ik direct herkende.
‘Mijn dagboek.’
Ze gaf het aan mij. Ik sloeg het boekje open en las hardop: ‘Vandaag was ik bij opa en oma. Samen met oma heb ik hele mooie trollen geknutseld en daarna ging ze groentesoep maken. Opa kwam ook thuis voor het eten. Hij was de hele dag wezen vissen en hij had heel veel gevangen. Na het eten bracht opa mij naar huis met de auto. Ik vond het heel eng, want hij kan niet zo goed rijden. Ik wil denk ik niet meer bij hem in de auto. Nu ga ik slapen, want ik ben moe. Slaap lekker.’
Mijn vriendin glimlachte, ‘wat grappig. Hoe oud was je toen?’
Ik keek naar de datum, die ik rechtsboven in het hoekje had gekrabbeld. 1997. ‘Ik was nog net geen acht.’
Ik herinnerde mij de smaak van oma haar soep, de geur van het huis en mijn opa zijn kleine, rode autootje. En voor even, heel even, was ik weer dat meisje van bijna acht jaar oud. Dat meisje dat fan was van de Spice Girls, dat hield van knutselen met haar oma, en keihard lachte om haar opa en de trucjes die hij deed met zijn kunstgebit. Even was ik daar, in hun huis, met hen. Terug in de tijd.
Kon het maar.
Nadine Swagerman / Wat zij wil
