We zaten op de bank. Flikkerend kaarslicht verlichte de kamer. Op de achtergrond klonken jazzklanken uit de radio. We voerden een gesprek over het hebben vandromen en het najagen daarvan. Mijn ouders leerden mij en mijn broertje dat als er iets is wat je écht graag wil, dat je het dan kunt bereiken. Als je er maar je best voor doet. Het was een boodschap die in veel verschillende verpakkingen kwam. ‘Waar een wil is, is een weg.’ ‘Dromen zijn er om na te jagen.’ En, ‘kan niet is dood.’ De laatste zin werd overigens voor meerdere doeleinden gebruikt.
Hoe dan ook: ik geloof het. Ik geloof dat er wegen zijn naar dat wat je écht wil. Niet één, maar meerdere. Sommige zijn een omweg, maar ook die zijn leuk om te bewandelen. Omwegen brengen je nieuwe ideeën, nieuwe inzichten. Dingen die je anders niet had gezien. Man, ben ik even een partijtje filosofisch vandaag.
Ik zat midden in een verhaal over mijn plannen voor januari – waarover later meer – en de twijfels die daarbij komen kijken, toen ik een slok van mijn thee nam. Een veel te grote slok. En nog voor ik besefte wat er gebeurde, verslikte ik me. In een golf kwam de slok thee weer uit mijn mond en plensde over de kat, die in paniek van mijn schoot afsprong en drijfnat door het huis rende.
‘Gaat het?’ mijn vriendin keek me met grote ogen aan.
Ik knikte hoestend, probeerde iets te zeggen, maar was niet in staat om te praten. Met de rug van mijn hand veegde ik een traan van mijn wang, terwijl ik nog steeds mijn best deed om de thee uit mijn luchtpijp te krijgen.
‘Jeetje, ik schrik me dood. Gaat het een beetje?’
Ik keek naar mijn broek, die nat was van de thee en schoot in de lach.
‘Waarom lach je nou?’
‘Die arme kat,’ proestte ik, ‘hij kreeg alles over zich heen.’
Ook mijn vriendin schoot nu in de lach.
‘Moet je kijken,’ ik wees naar de druppels op het laminaat, die een spoor vormden tot onder te tafel, vanwaar mijn kat me ontzet zat aan te kijken.
‘Wat zielig,’ zei mijn vriendin lachend. ‘Dat arme beest schrok zich een ongeluk.’
‘Anders ik wel.’
‘Goeie les dit.’
‘Wat?’ ik keek haar vragend aan.
‘Je moet gewoon zijn als die slok thee. Ga ervoor, stort jezelf er volledig in, en als je het gevoel hebt dat het de verkeerde kant op gaat, trek je jezelf weer terug. Dan draai je je om en kies je een andere route.’
‘Ik moet zijn als een slok thee?’
‘Ja.’
Ik lachte, ‘goede vergelijking.’
‘Ja, treffend toch?’
‘Enorm.’
‘Dat dacht ik.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
