Er zijn vaak dingen in het leven die me verbazen. Meestal zijn het ’t soort dingen die ik niet begrijp; oorlogen, haat, sinaasappelthee en mensen zonder humor. Maar soms zijn de dingen die mij verbazen juist heel mooi. Onverwacht. Een lief gebaar dat je niet aan zag komen. Lieve woorden die je even laten blozen.
Gisteren was daar zo’n momentje voor mij. Iemand die ik eigenlijk helemaal niet zo goed ken, zei iets tegen me dat mij ontzettend raakte. Het was een prachtig compliment, waar mijn hart een sprongetje van maakte.
En ik vind het dus heel bijzonder dat iemand zoiets uitspreekt. Zelf ben ik namelijk super slecht in het geven van complimenten. Nee, maar echt. Het zit niet in mijn systeem om tegen iemand te zeggen: ‘Hé, wat zie je er goed uit!’ En dat is dus niet omdat ik vind dat iedereen er belabberd uitziet.
Soms is er iemand die je diep raakt. En niet alleen omdat ze iets doen of zeggen wat je raakt, maar omdat ze iemand zijn, iets zijn, waardoor je geraakt wordt.
Ik heb bijvoorbeeld een zwak voor mensen die “puur” zijn. Mensen die geen moeite doen om te passen in een wereld, waar ze eigenlijk niet in passen. Mensen die volledig zichzelf zijn. Ik bewonder dat. Ik bewonder het als mensen gevoelig durven te zijn in een wereld die soms zo genadeloos hard is. Ik vind het mooi dat ze, ondanks alle keren dat het hen heeft geschaad, “echt” blijven.
Want deze wereld mist een hoop echtheid. Puurheid. Veel mensen leven voor dingen die niet belangrijk zijn. En dat mogen ze absoluut zelf weten, maar ik vind het een verheldering om iemand tegen te komen die geen moeite doet om zichzelf beter voor te doen dan hij of zij is. Die kwetsbaar durft te zijn. Die uit durft te komen voor zijn of haar gebreken en ze niet probeert te verbloemen. Iemand die accepteert dat hij of zij niet perfect is, niet volmaakt, omdat dat niet bestaat. Tenminste, niet op de manier waarop het vaak bedoeld wordt.
Volmaaktheid, of perfectie, is in mijn optiek het volledige accepteren van wie je bent. Houden van wie je bent. Jezelf nemen zoals je bent. Met al je gebreken en al je tekortkomingen. Want waarom zou je die willen wegmaken? Waarom zou je je beter voor willen doen dan je bent? Zodat je jezelf aan het einde van de dag, wanneer je jezelf stript van alle aangebrachte verbeteringen, nog meer kunt haten om wie je werkelijk bent, omdat jouw werkelijke ik niet is wie jij wil?
Als er één ding is wat ik heb geleerd op mijn weg naar volwassenheid (die nog ellendig lang gaat duren omdat ik het vertik om dat te zijn) dan is het wel dat veel mensen moeite hebben om zichzelf te accepteren. En dat is jammer. Want waarom hou je niet van jezelf zoals je bent? Dat is eigenlijk gek, toch?
Dus, wees gewoon wie je bent, mens. Met al je rare trekjes, gebreken, krachten en schoonheden. Niemand is zoals jij, en dat is goed. Stop met jezelf (en anderen!) bekritiseren omdat je iets niet bent of iets niet kunt. Een slak haat zichzelf ook niet omdat hij niet kan vliegen. Hij doet gewoon vol overgave waar hij wel goed in is: planten stuk vreten.
Het is zoals het is.
Mijn hemel. Wat een wijsheid.
Nadine blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
