Van de week gingen we naar een multimedia winkel om een nieuwe fotocamera te kopen en ondanks dat we een kwartier later ergens moesten zijn, besloten we tóch om eerst de winkel in de gaan om de camera op te halen. En je weet hoe het gaat als je haast hebt; dan gaat alles mis.
We liepen de winkel in, waar hordes mensen door de gangpaden sjokten.
‘Het is druk,’ riep ik over mijn schouder, terwijl ik een weg zocht naar het gangpad met camera’s.
Mijn vriendin keek me gespannen aan, ‘gaan we dit wel redden? Misschien moeten we gewoon straks gaan.’
‘Nee, joh, we redden het wel!’ zei ik tegen beter weten in.
Eenmaal bij de camera’s aangekomen, scande ik de dozen op zoek naar de camera waar we voor waren gekomen, om al snel tot de conclusie te komen dat hij er niet tussen stond.
‘Kan ik jullie helpen?’ klonk het op verveelde toon naast me.
Ik keek op en zag een medewerker staan die me minstens zo verveeld aankeek als dat hij klonk. ‘Eh ja, we zoeken naar een camera, maar hij staat er niet tussen.’
‘Om welke camera gaat het?’
Ik gaf antwoord op zijn vraag, waarna hij alle dozen naliep.
‘Die staat er niet meer tussen,’ zei hij.
‘Nee.’
‘Ik ga even kijken of we hem nog ergens hebben.’
De jongen liep weg en kwam een paar minuten later weer terug. ‘Hij moet er nog zijn.’ Hij zocht opnieuw de dozen af. Ik keek op mijn horloge en zag dat we nog vijf minuten hadden om op tijd te komen voor onze afspraak. Een paar schappen verderop vond de jongen inderdaad de camera waar we voor waren gekomen. ‘Ja, hier issie.’
‘Super,’ zei ik enthousiast. ‘Die nemen we mee!’
‘Mag ik vragen waarvoor je hem gaat gebruiken?’ zei hij.
‘Gewoon, hobbyfotografie.’
‘Hobbyfotografie?’
‘Ja.’
‘Maar wat ga je fotograferen dan?’
Voordat je verder leest, moet ik even uitleggen dat ik op dat moment heel erg geïrriteerd was. Ik had haast, die jongen hield de camera in zijn hand, waardoor ik niet gewoon weg kon lopen en bedankt kon roepen, en ik had research gedaan naar deze camera en wist gewoon heel zeker dat ik deze wilde hebben.
‘Gewoon, van alles,’ antwoordde ik kortaf.
‘Wat is van alles? Gezien de functies van de camera kan ik je misschien een betere –‘
‘Naaktfoto’s,’ zei ik plots, ‘van haar.’ Ik knikte naar mijn vriendin, die me geschokt aankeek.
‘O, eh,’ stamelde de jongen, terwijl zijn hoofd rood kleurde.
‘Is deze daar geschikt voor?’
Zonder iets te zeggen, maar met een onhandig knikje, overhandigde hij me de camera.
‘Super, dank je!’ zei ik, waarna ik me omdraaide en wegliep. Achter mij hoorde ik mijn vriendin lachen en toen ik me omdraaide zag ik dat haar gezicht rood aanliep.
‘Jij spoort niet,’ bracht ze uit. ‘Waarom zei je dat?’
‘Omdat we haast hebben.’
‘Maar nu denkt die jongen…’ De rest van haar woorden vielen weg door het lachen. Ik keek over haar schouder en zag dat de jongen nog steeds op dezelfde plek stond, roerloos voor zich uit starend.
‘Kan me niet schelen. We hebben toch haast?’
Ze schudde lachend haar hoofd. ‘Jij spoort echt niet.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Moet ie maar niet zoveel vragen stellen.’
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘
