Als klein meisje zag ik jonge vrouwen langs de hekken van het schoolplein lopen, met een tas over hun schouder en make-up op hun gezicht. En ik geloofde dat als ikvolwassen zou zijn, dat alles dan als vanzelf goed zou komen.Dat ik dan alles op een rijtje zou hebben; een goede carrière, een leuke man en een gezin. Maar nu ik ongeveer zo oud ben als die vrouwen toen waren, weet ik dat dat niet zo is. Een volwassen leeftijd bereiken is geen garantie voor al het bovenstaande, en niets gaat vanzelf. Alles behalve zelfs.
‘Wat leuk!’ hoorde ik iemand die enthousiast op me af kwam lopen roepen. Toen ze dichterbij kwam zag ik dat het een oud-klasgenoot was. ‘Hoe is het met jou? Ik heb je in geen eeuwigheid gezien!’
‘Goed,’ antwoordde ik, nadat ze me op mijn wangen gekust had. ‘Hoe is het met jou?’
‘Ja, goed! Wat zie je er goed uit!’
‘O, dank je. Jij ook!’
‘Ik heb nog zo vaak aan je gedacht! Wat hadden we het leuk op school, hè. En wat een stel waren we. De dingen die we allemaal uitgevreten hebben…’ Ze schonk me een veelbetekenende blik, waarvan ik de betekenis niet kende. ‘Jeetje,’ ze keek me onderzoekend aan. ‘Wat doe jij tegenwoordig eigenlijk? Ik zie weleens wat schrijfseltjes van je langskomen. Is dat je werk, of?’
Schrijfseltjes. ‘Nee, het schrijven doe ik omdat ik het leuk vind.’
‘Krijg je daar niet voor betaald?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Dat is dan weer jammer,’ ze lachte gemaakt. ‘Wat voor werk doe je dan?’
‘Ik werk in een sportschool.’
‘Een sportschool? Oké. Leuk.’
‘Jij dan?’ vroeg ik om de focus van mij af te halen.
‘Eh, nou ja, ik heb momenteel even geen werk, maar dat komt wel weer.’
‘O, vervelend. Al lang?’
‘Nee, valt wel mee.’
‘Oké, wat wil je graag doen?’
‘Ah, joh, ik heb echt geen idee. Vroeger wilde ik balletdanseres, filmster of zangeres worden. Maar ik kan niet dansen, niet zingen en vast ook niet heel best acteren.’
Ik schoot in de lach, ‘handig.’
‘Ja, hè?’ ze lachte. ‘ Maar ach, zo hebben we allemaal onze dromen gehad als kind toch? Jij wilde schrijfster worden, en nu werk je in een sportschool. Ik bedoel, zo gaan die dingen.’
Ik keek haar aan en realiseerde me dat wij allebei één van die jonge vrouwen die vroeger langs het schoolplein liepen, hadden kunnen zijn. Vrouwen waarvan ik als kind dacht dat ze hun leven op orde hadden. Maar nu weet ik dat dat een droombeeld was. Want wij volwassenen hebben heus niet allemaal ons leven op orde. En volwassen zijn is soms best moeilijk.
Sommigen van ons zouden soms best nog even kind willen zijn. Of misschien willen we dat stiekem allemaal weleens: ons verstoppen in een hut van lakens, waar niemand zonder wachtwoord in mag komen. Waar we beschermd zijn tegen al het “kwaad” van buiten en leven in een zelf gecreëerde wereld zonder stress of zorgen. Volledig opgaand in het moment, zonder te denken aan morgen. Veilig weggedoken in ons eigen fort waar we Taksi drinken met een rietje en Fruittella eten tot we misselijk zijn.
Nadine Swagerman schrijft onder eigen titel elke week een column voor Hollands Kroon Actueel. Meer lezen ? ‘Wat Zij Wil‘