Ik ben gek op series en dan vooral van die series die zo spannend zijn, dat er van ontspannen tv kijken weinig terecht komt. Deze week begonnen we aan Fear The Walking Dead de prequel (voorloper) van The Walking Dead, een serie over een zombie apocalyps. Voor mensen die geen idee hebben waar ik het over heb: check hier en hier. Heerlijk, zo’n serie. Overal dwalende, vleesetende zombies, die enkel doodgaan als je hun hersenen kapot maakt. Hartstikke leuk. Totdat je in bed ligt.
Vannacht zat ik ineens rechtop in mijn bed, toen ik beneden een klap hoorde. Een harde klap, gevolgd door het onmiskenbare geluid van voetstappen. Ik maakte mijn vriendin wakker, die me met grote ogen aankeek toen ook zij iemand door ons huis hoorde lopen.
‘Ik ga naar beneden,’ zei ze, terwijl ze het dekbed van zich af sloeg.
‘Echt?’
‘Ja, Yuna is daar!’
Ik voelde mijn lijf verstijven. Yuna. Snel klom ik uit mijn bed. Mijn vriendin opende zo zachtjes mogelijk de deur van de slaapkamer, waarna we boven aan de trap luisterden naar de geluiden die uit de gang kwamen.
‘Is ie alleen?’ fluisterde ik.
Ze knikte, ‘volgens mij wel.’
‘Oké, go,’ zei ik, terwijl ik de trap af sloop.
Na een paar treden hoorde ik de deur naar de woonkamer, daar waar mijn hond slaapt, opengaan. Zonder enige twijfel stormde ik de trap af en de woonkamer in, waar iemand met zijn rug naar me toe stond.
‘Mijn fucking huis uit!’ schreeuwde ik. ‘Maak dat je wegkomt!’
De inbreker schrok en draaide zich voorzichtig om. Zijn blik vond die van mij en voordat ik me besefte wat er gebeurde, stormde hij op me af. In shock zag ik hoe hij – een zombie met een kapot gevreten gezicht – op me af kwam. Ik slaakte een gil en werd er zelf wakker van. Klaarwakker. Ik keek om me heen en kwam tot de gelukkige conclusie dat ik gewoon in bed lag. Mijn vriendin vredig slapend naast me. Het was maar een droom. Ik zuchtte opgelucht en liet me weer achterover op mijn kussen vallen. Ik draaide op mijn zij, trok de deken over me heen en schrok mezelf een ongeluk toen ik beneden een klap hoorde. Een keiharde klap.
Nee, grapje. Ik viel gewoon in slaap en droomde over de tandarts. Wat overigens ook een nachtmerrie is als je niet slaapt. Maar goed, het was een ontzettend fijne nacht. Heerlijk, zo’n serie over zombies. Ik voel me er nu zelf één.
Nadine Swagerman blogt ook op ‘Wat Zij Wil‘