WESTERLAND – In de eendenkooi van Jan en Lilian Slijkerman in de Hoelmerkoog op Wieringen is dit voorjaar hard gewerkt. De oude beschoeiing van asbest is vervangen door duurzame, houten schotten en de paden zijn opgeknapt. Zes vangarmen zijn nu weer piekfijn in orde.
De Slijkermankooi ligt vanaf 1676 op Wieringen, dat is dit jaar al 340 jaar. De nabijheid van het IJsselmeer en de Waddenzee maakt dit een ideale plek voor een eendenkooi. Tijdens de vogeltrek in voor- en najaar verblijven hier veel eenden om te rusten en te eten. Op Wieringen waren meer eendenkooien, maar de Slijkermankooi is nu nog de laatste in bedrijf. Het karakter van deze bijzondere plek is hetzelfde gebleven.
Eendenkooien zijn cultuurhistorische landschapselementen, vaak omringd met mystieke sfeer. Vanwege de rust voor de eenden houden kooikers drukte (en mensen) liever op afstand. Dit is zelfs bij wet geregeld in het afpalingsrecht. Samen met Joep, het kooikershondje, voert Jan elke dag de wilde en tamme eenden. Joep heeft zijn eigen werk. Hij lokt de eenden naar de vangpijp. Daar worden de ‘pechvogels’ gevangen en gaan ze ‘de pijp uit’. De tamme eenden kennen het kunstje en laten zich niet vangen. Vroeger belandden er op deze manier veel eenden in de pot.
Tegenwoordig zijn er ook kooien waar de eenden niets te vrezen hebben, zoals excursiekooien en natuurkooien. Ooit telde de Waddenkust 142 eendenkooien, waarvan de oudste teruggaan tot de middeleeuwen.
Vooral in de vorige eeuw raakten echter veel kooien in verval. Het Waddenfonds gaat 24 van de 29 overgebleven kooien herstellen zodat ze bewaard en waar mogelijk gebruikt kunnen blijven. Provincie Noord-Holland is cofinancier.