HOLLANDS KROON – In het nieuwe Hollands Kroon begon LADA met 3 zetels in 2012; twee jaar later werd dat aantal verdubbeld en was de partij rijp om deel te nemen aan een nieuw te vormen coalitie. LADA had geen ervaren bestuurders in haar midden, zodat er een vacature ontstond.
De partij had sollicitant Frits Westerkamp geschikt bevonden om wethouder te worden. Westerkamp had zich namelijk bereid verklaard om zich in te zetten voor de uitgangspunten van LADA. Al snel na zijn aanstelling bleek hij echter een overtuigd neoliberaal te zijn die zich conformeerde aan het beleid van zijn medebestuurders. ’Hij gedroeg zich als een kameleon,’ zegt één van de oprichters van LADA, Rob Ravensteijn, in een interview.
Westerkamp nam eigenlijk meteen het neoliberale denken van Theo Meskers en Jaap Nawijn over. Zijn houding tegenover raadsleden was bovendien niet erg tactvol. Het leek er veel op dat hij dacht de ’baas’ van LADA te zijn. Datzelfde symptoom doet zich nu bij SHK voor. Samen met Mary van Gent denkt Jip Pankras dat hij de lakens in de partij kan uitdelen en begint het er veel op te lijken dat zij niet meer naar hun kiezers luisteren maar eigenlijk een soort hulpjes van Theo Meskers en zijn VVD zijn. Net als destijds de weggestuurde Westerkamp en de meeste LADA raadsleden.
Ravensteijn gaf Westerkamp aanvankelijk het voordeel van de twijfel: ’Hij moet nog even wennen aan zijn rol in het systeem,’ had Ravensteijn zichzelf voorgehouden. Meermaals werd Westerkamp er dan ook op gewezen, de uitgangspunten van LADA in acht te nemen. Dat was helaas aan dovemansoren gezegd. Ravensteijn vindt dat vertrouwen in elkaar cruciaal is. Ook in de politiek. Helaas wordt dat vertrouwen nogal eens beschaamd. Zo toonde Westerkamp zich niet loyaal aan de uitgangspunten van LADA.
En nu lijkt LADA, net als Westerkamp, ook op een kameleon. De periode dat LADA in de coalitie zat bleek de partij het coalitieakkoord door dik en dun te steunen. Anno 2020 zegt Peter Couwenhoven, assistent-raadslid: ’Wat er nu gebeurt in Hollands Kroon is een uitvloeisel van het werken met een coalitieakkoord, dat heilig is. Met een coalitieakkoord wordt een deel van de raad buiten spel gezet en kunnen leden van coalitiefracties gedwongen worden zich aan het akkoord te houden, ook als inzichten veranderen en er maatschappelijk onrust ontstaat over voorgenomen ontwikkelingen. Dit gebeurt nu in Hollands Kroon.’ Daarmee zegt hij dat de partij het tegenovergestelde wil van wat zij in de praktijk liet zien. Totaal inconsistent en ongeloofwaardig.
Rob Ravensteijn constateert dat veel partijen door een klein ledental, dichtgetimmerde coalitieakkoorden en het delegeren van maatschappelijke keuzes naar ondemocratische instituten inmiddels ’lege hulzen’ zijn geworden. Dat geldt in ieder geval voor partijen als de VVD, het CDA en SHK. Er moet volgens hem nu eenmaal een dialoog zijn tussen de kiezers en de raadsleden. Er moet naar elkaar worden geluisterd. Helaas is er sprake van ’eenrichtingsverkeer’ in de communicatie met burgers. Hij vraagt zich dan ook af waar de lokale politiek nog over gaat. Heeft de raad nog wel wat in de melk te brokkelen? Hij zegt daarover:’Zo gauw je in het systeem zit ben je uitgepoept. Dan conformeren de raadsleden zich aan de heersende gewoontes en gaan qua stemgedrag op elkaar lijken.’
Dat alle partijen veel op elkaar lijken waar het om stemgedrag gaat blijkt uit het feit dat de meeste voorstellen van B&W worden goedgekeurd, terwijl er toch veel beleid niet deugt. Vaak speelt een rol dat er nu eenmaal een beleid in gang is gezet en dat de raad ’moet redden wat er te redden valt’. In feite fungeren ze als bezemjongens van het college. Dat alle raadsleden meestal vóór stemmen betekent echter niet dat het huidige college zo’n uitmuntend beleid laat zien. De raad kun je over het algemeen wel betitelen als ’ja-knikkers’, enkele uitzonderingen daargelaten…
Kees Zwaan
Via mediapartner: Noordkop Centraal
