In mijn ooghoek zag ik een roze jas voor mijn huis langsgaan. Ik keek op en zag mijn buurvrouw het tuinpad oplopen.
‘Hé, alles goed?’ vroeg ze met een glimlach, toen ik de deur voor haar opendeed.
‘Ja, hoor. Hoe is het met jou?’
‘Goed. Ik kom even vertellen dat ik woensdag geopereerd word.’
‘O, wat goed!’ reageerde ik enthousiast.
‘Ja, na een half jaar wachten is het eindelijk zover.’
Ik knikte. ‘Fijn, zeg! Ben je bang?’
Ze woog mijn woorden. ‘Ik ben blij dat het straks achter de rug is. Ik heb er zin an.’
Voor mij stond een vrouw van vijfenzeventig die haar uiterste best deed om zichzelf groot te houden. En ondanks dat ze mij – en waarschijnlijk zichzelf – probeerde te overtuigen met haar woorden, zag ik de angst in haar ogen.
‘Heel veel succes woensdag. Ik zal aan je denken! En als je weer terug bent, komen we snel koffie drinken!’
Opnieuw een glimlach. ‘Is goed. Je hoort het allemaal wel.’
‘Het komt goed! We zien je snel!’ stelde ik haar gerust. Alles zou goedkomen.
Gistermorgen ging mijn telefoon. De stem aan de andere kant van de lijn vertelde mij dat mijn lieve buurvrouw er niet meer is. De woorden gonsden door mijn hoofd en het was alsof het letterlijk een paar seconden duurde voordat de woorden een weg van mijn oren naar mijn hoofd hadden gevonden.
Ik huilde. Ik huilde omdat ze ons met open armen ontving, toen wij hier net kwamen wonen. Ik huilde omdat ze in de afgelopen jaren een soort oma voor me was. Zij was de eerste die bij ons op de koffie kwam en de eerste tot wie ik mij wendde toen mijn opa overleed. Ik huilde omdat ik mij besefte dat ze nooit meer zou zwaaien als ze langsliep, en dat we nooit meer koffie zouden drinken.
Mijn buurvrouw was dol op haar kinderen en kleinkinderen, en vertelde ons altijd in geuren en kleuren over hen. Net als dat ze graag vertelde over haar leven als kind, en de vele kilometers die ze met haar fiets heeft afgelegd. Ze zei altijd ‘iedereen heeft zijn eigen-áárdigheden.’ Ik heb haar die zin tientallen keren horen zeggen en telkens weer lieten haar woorden me glimlachen. Ze zag altijd het beste in anderen en gaf iedereen het voordeel van de twijfel. Totdat iemand het verpestte. Dan was het klaar.
Mijn buurvrouw was bijzonder en ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen. Ze was grappig, betrokken, stoer en liefdevol. Ze liet me zien dat je “roik” kan zijn met weinig en dat geluk overal te vinden is. Ze had haar eigen-áárdigheden en juist die maakten haar zo mooi.
Ik zal haar missen.
Dag, lieve Riet. Rust zacht.
Nadine Swagerman blogt onder eigen titel (watzijwil.com)