Als kind wilde ik altijd al weten waarom dingen zijn zoals ze zijn. Ik vond dingen niet logisch. Waarom zijn dingen zo en wie bepaalt dat dan? Waarom kan het niet anders, waarom moet het zó? Mijn vriendin is er inmiddels wel aan gewend dat ze hele gesprekken met mij moet voeren over waarom dingen zijn zoals ze zijn – ja, ik doe dat nog steeds. En waar anderen misschien gillend gek van mij zouden worden, wanneer ik voor de derde avond op een rij vragen stel die niet belangrijk zijn, gaat zij het gesprek met me aan. Omdat zij weet dat dit is wie ik ben. Omdat zij weet dat ik graag wil weten ‘waarom’. Zoals gisteravond:
‘Wat is echt?’
‘Wat bedoel je?’
‘Wat echt is.’
‘Ik snap niet wat je bedoelt.’
Ik keek haar aan. ‘Jij zei eerder vanavond: dit koekje is echt lekker. Maar wat betekent echt?’
‘Dat het waar is.’
‘Maar is het waar?’
Ze fronste, ‘ja.’
‘Hoezo?’
‘Omdat ik dat vind.’
‘Oké, jij vindt het waar. Maar als ik dat niet vind, is het koekje dan nog steeds echt lekker?’
Ze zuchtte, ‘gaan we weer.’
‘Ik ben serieus.’
‘Ja, dat zie ik.’
‘Het is een mening. En jij maakt die mening een waarheid door te zeggen dat het echt zo is.’
‘Nee, ik zeg dat ík het echt vind. Niet dat jij dat ook moet vinden.’
‘Maar je kunt dat niet zomaar zeggen.’
‘Waarom niet?’
‘Daarom niet. Als ik nou zeg dat rood echt een mooie kleur is. En jij vindt rood de lelijkste kleur die er is. Wat is rood dan?’
‘Voor jou mooi en voor mij lelijk.’
‘Dus eigenlijk is het niets.’
‘Rood op zich is niets, nee.’
‘Dus als jij mij echt mooi vindt en iemand anders vindt mij echt lelijk, dan ben ik niets?’
‘Nee, jij bent wat jij je voelt.’
‘Wie bepaalt dat?’
‘Jezus, weet ik veel.’
‘Dus iemand vindt dat ik ben hoe ik me voel. Maar als ik dat niet vind, wat is dan echt?’
‘Ben je klaar?’
‘Nee.’
‘Ik wil slapen.’
‘Ja, maar –’
‘Ga maar lekker in je eentje verder filosoferen. Ik ben hier echt te moe voor.’
‘En als ik nou zeg dat dat niet zo is?’
‘Shut up.’
‘Oké.’
‘Hou van je.’
‘Echt?’
‘Doei.’
‘Maar –’
‘Doei, zeg ik.’
