Ik ben niet zo’n sportfanaat. Ik werk op een sportschool, maar daarmee is alle sport in mijn leven zo’n beetje beschreven. Wandelen kan ik urenlang, maar sporten is niet echt mijn ding.
Op mijn werk ben ik de enige die niet sport. En hoewel ik het helemaal niet erg vind om de uitzondering op de regel te zijn, voel ik soms toch een beetje druk. Vorige week vroeg mijn bazin namelijk of ik met haar mee wilde naar Pilates. Ik bedankte vriendelijk, maar diep van binnen gebeurt er dan toch iets. Want ondanks dat ik het helemaal niet wil, voel ik dan toch de drang om een keer Pilates te doen. En dan niet in de sportschool, maar thuis. Waar niemand me ziet.
Dus gisteren zocht ik een Pilates workout op YouTube, pakte ik het yogamatje – ja, die heb ik dan weer wel – achter de kast vandaan en sloeg hem uit. En terwijl de plukken stof door de kamer vlogen, ging ik op mijn rug op het matje liggen. Ik startte het filmpje en hoorde de instructrice zeggen dat ik door mijn buik moest ademen en mijn navel naar mijn rug moest trekken, terwijl ik mijn hoofd en schouders van het matje moest afrollen en mijn benen gebogen omhoog moest houden. Ik deed wat ze van me vroeg en kwam erachter dat ik Pilates eigenlijk helemaal niet zo vreselijk vond.
Daar kwam ik nog geen tien minuten later op terug. Mijn buikspieren brandden en mijn heupen deden zeer van de rondjes die mijn benen in de lucht moesten draaien. Uitgeput draaide ik me weer op mijn rug, terwijl ik het filmpje wegdrukte.
Toen ik vanmorgen rechtop in bed wilde gaan zitten, verkrampten mijn buikspieren. Ik liet mezelf terug in het bed vallen en bedacht een andere manier om op te staan. Ik ging op mijn zij liggen en probeerde op die manier mijn bed uit te rollen. Mijn hele lijf deed zeer en ik besloot om nooit meer Pilates te doen. Langzaam strompelde ik de kamer uit, klom met een van pijn vertrokken gezicht de trap af, en liet me achterover in een stoel vallen toen ik de woonkamer in kwam.
‘Mag ik koffie?’ vroeg ik, knikkend naar de koffiekan.
Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Hij staat voor je voeten.’
‘Ja, wil jij hem aangeven?’
‘Je kunt er zo bij.’
‘Jezus, je kan toch gewoon die koffiekan even geven?’ snauwde ik. Ik deed mijn uiterste best om de kracht te vinden om voorover te buigen, maar faalde jammerlijk.
‘Heb je pijn?’ vroeg mijn vriendin bezorgd. ‘Gaat het wel?’
‘Nee, het gaat niet.’
‘Wat is er dan?’
‘Ik heb gesport.’
‘Wat?’
‘Ik heb gesport.’
‘Je hebt gesport?’ Ze schoot in de lach. ‘Wat heb je gedaan dan?’
‘Pilates.’
‘Op de sportschool?’
‘Nee, met een filmpje.’
‘Wat voor filmpje was dat dan? Hoe kun je nou zoveel spierpijn hebben?’
Ik viste mijn telefoon uit mijn broekzak en zocht het filmpje op.
‘Advanced Pilates Workout,’ las mijn vriendin de titel van het filmpje voor. ‘Advanced? Serieus?’
‘Ja, nou ja, deze duurde het minst lang, dus ik dacht dat het wel mee zou vallen.’
‘Je dacht dat Pilates voor gevorderden wel mee zou vallen?’
‘Ja,’ ik klakte met mijn tong, ‘wist ik veel.’
Ze schudde lachend haar hoofd, ‘jij spoort echt niet hoor.’
‘Nee,’ zuchtte ik, ‘ik sport inderdaad niet.’
Nadine Swagerman blogt onder eigen naam op ‘Wat zij Wil‘
